tag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post8041874530513718548..comments2022-04-04T18:22:24.384+02:00Comments on CUADERNO DE LAS LETRAS: "TRES BAYTS A UN SER AMADO"María Joséhttp://www.blogger.com/profile/06730754385967814318noreply@blogger.comBlogger40125tag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-83264597425321759322009-10-15T23:53:29.404+02:002009-10-15T23:53:29.404+02:00Foi a miña pretensión levantar a copa para desexar...Foi a miña pretensión levantar a copa para desexar felicidade a unha amiga, como dicía Khayyam, pero non teño inconveniente ningún en brindar por William Legrand e por un tal Hans Pfaall, na compaña do señor Faber. Iso si, ao mellor agora habería que tomar un bo Porto. Chin-chin.Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-18680218431934058652009-10-15T22:19:31.851+02:002009-10-15T22:19:31.851+02:00Yo también levanto mi copa por siempre.
Horace Ja...Yo también levanto mi copa por siempre.<br /><br />Horace James FaberAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-4329428544098579302009-10-15T22:12:04.090+02:002009-10-15T22:12:04.090+02:00"Mi tumba estará colocada en un lugar donde e..."Mi tumba estará colocada en un lugar donde el viento norte podrá cubrirla de rosas deshojadas"<br /><br />Omar-Al- KhayyanMaría Joséhttps://www.blogger.com/profile/06730754385967814318noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-78664604528816263252009-10-15T21:48:34.986+02:002009-10-15T21:48:34.986+02:00No puedo evitarlo, estoy muy atareado pero tomo pr...No puedo evitarlo, estoy muy atareado pero tomo prestados unos minutos, alzo la copa y brindo... aunque considero un grave pecado olvidarse de William Legrand por lo que hago extensivo el brindis a él.<br /><br />EpiAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-28112041209508442842009-10-14T21:14:59.579+02:002009-10-14T21:14:59.579+02:00"Poeta, porque haciendo llegar a todos mi vin..."Poeta, porque haciendo llegar a todos mi vino, <br />doy poder, riquezas, sueños, amor ...; <br />porque cuando quieres desear felicidad al amigo, <br />levantas tu copa." Omar Khayyam, unha vez máis. <br /><br />Celébrase neste ano o bicentenario do nacemento de E. A. Poe, e o día 7 do presente mes cumpríronse centosesenta anos do seu pasamento. <br />Isto abondaría para convocar a súa presencia no CUADERNO pero é a cousa que no blog tamén celebramos un aniversario, anque sexa en "petit comité", e hai un nexo común entre eles: Rubén Darío. <br />O nicaraguano era un admirador confeso de Poe, ó que consagrou un dos ensaios do seu libro LOS RAROS e, por outra banda, compuxo o poema "Era un aire suave de pausados giros ..." do que tomou o nome a vehemente Eulalia, que nos ten orfos da súa palabra ("¡Ay de quien sus mieles y frases recoja!") <br /><br />Eulalia naceu para o CUADERNO e para a nosa alegría o 15 de Outubro do ano pasado, ás 0:06, día mércores ("¿Fue acaso en el norte o en el mediodía?/Yo el tiempo y el día y el país ignoro;/pero se que Eulalia ríe todavía"). <br />Como padriño siquera indirecto (non teño claro se o asunto foi un nacemento ou un bautizo), Ubú quere facerlle agasallo dunha canción de Poe titulada "Eulalia", co desexo de que sexa do seu agrado: <br /><br />EULALIA (canción) <br /><br />Yo habitaba solo <br />en un mundo de lamentos, <br />y mi alma era una ola inmóvil, <br />hasta que la bella y gentil Eulalia vino a ser mi púdica mujer, <br />hasta que, con sus cabellos dorados, la joven Eulalia fue mi sonriente mujer. <br /><br />¡Ah! ¡Menos, menos brillantes <br />las estrellas de la noche <br />que los ojos de la radiante joven! <br />Y nunca una nubecilla <br />que el vapor logra crear <br />con los colores púrpura y perla de la luna, <br />puede valer como la más abandonada trenza de la modesta Eulalia <br />ni puede compararse aún con brillante mirada, a la más sencilla y descuidada trenza de Eulalia. <br /><br />Ahora la Duda, ahora la Pena <br />ya no regresan, <br />porque su alma me da suspiro tras suspiro, <br />y durante todo el día <br />brilla, rutilante y viva, <br />Astarté en el cielo, <br />mientras la querida Eulalia fija en ella sus ojos de doncella, <br />mientras la joven Eulalia fija en ella sus ojos violetas. <br /><br />Brindemos agora cunha copa do amontillado de mister Poe.Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-26494957818475514042009-10-10T17:08:40.239+02:002009-10-10T17:08:40.239+02:00Un nublado sábado de octubre me ha traído de regre...Un nublado sábado de octubre me ha traído de regreso por el mundo del blog. Espero que esta vez sea para quedarme.<br />Me alegra ver que por aquí todo sigue igual, que gente como tú sigue enriqueciendo la red de conocimiento. <br />Me ha parecido espléndida la viñeta de Forges sobre Bolonia, esa losa que nos persigue a los que todavía nos estamos licenciando. <br />Aquí te dejo una de las últimas viñetas de Forges.<br />http://www-org.elpais.com/fotografia/internacional/ve/Forges/Nobel/Paz/concedido/Obama/elpfotint/20091009elpepuint_5/Ies/Rara avishttps://www.blogger.com/profile/14936545243848630025noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-67251946524805250482009-10-09T01:16:41.601+02:002009-10-09T01:16:41.601+02:00Nun comentario anterior, Rumi (Mawlana), como escr...Nun comentario anterior, Rumi (Mawlana), como escribeu Epi, dicía: <br />"He desechado la dualidad, he visto que los dos mundos son uno; <br />Uno busco, Uno conozco, Uno veo, Uno llamo." <br />Abusaíd Abuljair, tamén sufí, era do mesmo parecer. "Eu son ninguén", afirmaba, "dicimos eu e nós no lugar de El só para que se entenda a palabra". Moitos dos seus rubayat insisten na disolución do "eu" : <br />"Meu amigo pitéirame sen tregua e vóltame piteirar. <br />Deixa de piteirarme, dígolle, e, cruel, aínda me piteira máis. <br />Como día e noite no meu corazón ten a súa morada. <br />Temo que a si mesmo se chegue piteirar." <br /> E José Ángel Valente camiñaba por parecidos carreiros: "Yo llamo a mi interlocutor tú. El me dice tú cuando a mí se dirige. Nos llamamos igual. ¿Seríamos el mismo?".Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-65724553840310145082009-10-01T00:59:14.829+02:002009-10-01T00:59:14.829+02:00Debería poñer Théophile Gautier. Desculpas e un sa...Debería poñer Théophile Gautier. Desculpas e un saúdo.Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-71743072694970701332009-10-01T00:56:25.934+02:002009-10-01T00:56:25.934+02:00Ubú envexa a experiencia de Epi cos derviches xiró...Ubú envexa a experiencia de Epi cos derviches xiróvagos, pois el nunca estivo máis perto deles que nalgún documental. <br /><br />O teu entusiasmo, amigo Epi, compárteo Juan Goytisolo, que falou moito e ben dos derviches, como ti sabes. E tamén os intrépidos viaxeiros do s.XIX que se achegaron a Oriente: Teophile Gautier, que asisteu a unha sesión da danza no convento de Pera e ficou maravillado, describe ós xiróvagos "como nadadores confiados que se deixan arrastrar polo río do éxtase. (...) a súa saia, coma un paxaro ó emprender o vó, palpita e aletea; súa velocidade acelérase; a tea flexible alzada polo aire que se coa, desprégase en roda, acampánase coma un torbeliño de brancura cuxo centro é o derviche." <br /><br />Como imaxinaria resposta ó desasosego de Rûmî, valgan estes versos de al-Mutanabbi: <br /><br />¿A qué buscar excusas? <br />No hay familia, ni patria, <br />ni copa, ni morada, ni compañero. <br />Yo le pido a mi tiempo que me dé <br />lo que ni el propio tiempo <br />alcanzará. <br /> ***************** <br />Es el mayor mérito del hombre <br />que sus defectos puedan enumerarse.Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-13735405909260727192009-09-30T22:27:48.733+02:002009-09-30T22:27:48.733+02:00"¿Qué puedo hacer, oh musulmanes?, pues no me..."¿Qué puedo hacer, oh musulmanes?, pues no me reconozco a mi mismo. <br />No soy cristiano, ni judío, ni mago, ni musulmán.<br />No soy del Este, ni del Oeste, ni de la tierra, ni del mar.<br />No soy de la mina de la Naturaleza, ni de los cielos giratorios.<br />No soy de la tierra, ni del agua, ni del aire, ni del fuego. <br />No soy del empíreo, ni del polvo, ni de la existencia, ni de la entidad.<br />No soy de India, ni de China, ni de Bulgaria, ni de Grecia.<br />No soy del reino de Irak, ni del país de Jurasán.<br />No soy de este mundo, ni del próximo, ni del Paraíso, ni del Infierno. <br />No soy de Adán, ni de Eva, ni del Edén, ni Rizwán.<br />Mi lugar es el sinlugar, mi señal es la sinseñal. <br />No tengo cuerpo ni alma, pues pertenezco al alma del Amado.<br />He desechado la dualidad, he visto que los dos mundos son uno; <br />Uno busco, Uno conozco, Uno veo, Uno llamo.<br />Estoy embriagado con la copa del Amor, los dos mundos han desaparecido de mi vida;<br />no tengo otra cosa que hacer más que el jolgorio y la jarana".<br />Rumi (Mawlana)<br /><br />Epi sabe que cada diecisiete de diciembre desde hace siete siglos, la orden de los derviches danzantes celebra la memoria de su fundador, Rumi (conocido por sus discípulos como Mawlana -Nuestro maestro-), el más grande poeta místico del Islam: para entendernos como San Juan de la Cruz para los españoles, aunque sospecho que más popular. Epi tuvo el placer de contemplar varias veces el baile de un adepto en su país. Sólo puede decir que quedó maravillado, y que el entusiasmo le condujo a entablar conversación con los entendidos; puso tanto interés en enterarse del asunto que, aunque desgraciadamente no habla ni turco ni persa, un alma caritativa -siempre las hay- le aclaró (en anglosajona parla) que la verdadera danza no la efectúa una persona, sino de un maestro rodeado de un coro de danzarines. El alma caritativa (de una turca se trataba) incluso le dio la dirección de un lugar donde se podía disfrutar de la danza completa; sobra aclarar que Epi, -aún no sabe cómo- se presentó en el turco lugar… para lamentar que estaban de vacaciones. ¡Qué le vamos a hacer!<br /><br />Hablando de Rumi no quiero acabar el escrito con un lamento, prefiero hacerlo con el amor.<br /> <br />“Cuando muera, mi cuerpo yaciendo sobre el suelo <br />quizás quieras besar mis labios<br />ya empezando a decaer<br />no te asustes si abro los ojos”<br /><br />EpiAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-74639275629507814032009-09-30T21:40:41.678+02:002009-09-30T21:40:41.678+02:00¡Bendito azar! Está uno trabajando con las ideas d...¡Bendito azar! Está uno trabajando con las ideas de Darwin, se detiene a descansar un rato, abre un libro, lee, y se encuentre esto:<br /><br />“A veces me pregunto qué es lo que separa la hombre de la bestia, cuyo corazón no entiende lengua humana alguna. <br />¿Por qué remota mañana, de qué primer paraíso, de qué creación, iba el sendero claro por donde sus dos corazones se entendían? Pues las huellas de su andar gemelo no se han borrado aún, aunque su parentesco se haya olvidado hace tanto tiempo…<br />De pronto, una música sin palabras, el recuerdo dormido se despierta; y la bestia mira al hombre en los ojos con una confianza tierna, y el hombre mira en los ojos a la bestia con indulgente sonreír. Parece que los dos amigos se reconocieran vagamente a través de su disfraz…”<br /><br />Lo ha escrito Tagore. Cambio de página y leo de nuevo:<br /><br />Estaba yo un día en el jardín, cuando una niña ciega vino y me dio una guirnalda de flores en una hoja de loto. Colgué la guirnalda de mi cuello, y se me saltaban las lágrimas. Besé a la niña, y le dije: “Eres ciega lo mismo que las flores, no puedes ver, ¡pobre!, la hermosura de tu regalo.”<br /><br />Palabras de Zenobia, poesía de Rabindranaz, quien, aunque parezca mentira, viajó a Persia en el año 1932, tratando de ayudar, siquiera moralmente, a quienes humillaron los británicos para robarles el petróleo.<br /><br />EpiAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-26653166662683693522009-09-29T00:22:01.057+02:002009-09-29T00:22:01.057+02:00Pois si, o sufismo foi pretexto de incontables deb...Pois si, o sufismo foi pretexto de incontables debates, querellas e desencontros. A súa querencia polas artes convirteuse en motivo frecuente de censura, o que ocasionou que o Islam ortodoxo deixara de lado esta corrente mística. <br />Rûmî, personalmente, pola importancia que lle daba á música, foi un dos mestres sufís máis criticados. <br /><br />¡Ven, quienquiera que seas, ven! <br />Infiel, pagano o idólatra, ¡ven! <br />Nuestro umbral no es el del desaliento. <br />Aunque cien veces perjuro, ¡ven! <br />Ya seas farsí, turco o griego. <br />¡Aprende la lengua de quienes carecen de ella!Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-1098202509287089322009-09-26T21:46:16.966+02:002009-09-26T21:46:16.966+02:00¡Ven, ven, quienquiera que seas, ven!
Infiel, reli...¡Ven, ven, quienquiera que seas, ven!<br />Infiel, religioso o pagano, poco importa.<br />Nuestra caravana no es la de la desilusión!<br />Nuestra caravana es la de la esperanza!<br />¡Ven, aunque hayas roto mil veces tus promesas!<br />¡Ven, a pesar de todo, ven!<br /><br />Mavlana, el maestro más representativo del sufismo, conocido en occidente como Rumí, poeta y místico, creyó apasionadamente en el uso de la música, la poesía y el baile como medio de búsqueda para alcanzar a Dios.<br /><br />EpiAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-57305743286076295072009-09-26T11:39:15.410+02:002009-09-26T11:39:15.410+02:00Nos vendría bien tu voto, ¿puedes pasar por mi blo...Nos vendría bien tu voto, ¿puedes pasar por mi blog? <br />Gracias, un saludo A.Crisabueloscrisytoñohttps://www.blogger.com/profile/14804595739213048240noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-53192617990803481362009-09-26T01:21:45.754+02:002009-09-26T01:21:45.754+02:00Amigo Sidi, non chames máis, aquí tes un derviche,...Amigo Sidi, non chames máis, aquí tes un derviche, o derviche xenuino: <br /><br />"Máis tarde, Rûmî coñeceu a un plateiro, Salahaddin Zerkubi. Un día, oíndo o son dos martelos que traballaban o ouro no taller do seu amigo, Rûmî creu escoitar unha invocación do nome de Alá e, presa dunha gran emoción, púxose a bailar no medio do bazar. Está danza convertiuse máis adiante na danza ritual dos seus dicípulos, coñecidos en Europa co nome de derviches xiróvagos." <br /><br />Deste asceta sufí, Mawlana Yalâl al-Dîn Rûmî, poeta de expresión persa, deixo estes dísticos extraídos dos miles que compoñen o seu MATNAWI: <br /><br />A Cidade do Amor <br /><br />Unha amada preguntou ó seu amante: <br />"¡O, amado meu! Ti visitaches moitas cidades cando estabas so. Dime a que prefires entre todas!" <br />E o namorado respostou: <br />"A cidade na que vive a miña amada. ¡Anque sexa pequena, parécenos a máis vasta!"Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-31177227621028725312009-09-25T23:13:39.727+02:002009-09-25T23:13:39.727+02:00Por las ramas del laurel
van dos palomas oscuras.
...Por las ramas del laurel<br />van dos palomas oscuras.<br />La una era el sol,<br />la otra la luna.<br />"Vecinitas", les dije,<br />"¿dónde está mi sepultura?"<br />"En mi cola", dijo el sol.<br />"En mi garganta", dijo la luna.<br />Y yo que estaba caminando<br />con la tierra por la cintura<br />vi dos águilas de nieve<br />y una muchacha desnuda.<br />La una era la otra<br />y la muchacha era ninguna.<br />"Aguilitas", les dije,<br />"¿dónde está mi sepultura?"<br />"En mi cola", dijo el sol.<br />"En mi garganta", dijo la luna.<br />Por las ramas del laurel<br />vi dos palomas desnudas.<br />La una era la otra<br />y las dos eran ninguna. <br /><br />CASIDA DE LAS PALOMAS OSCURAS<br /><br />En estos tiempos, a veces tan menguados, una casida de un poeta<br />María JoséAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-91590633314075922932009-09-25T20:54:44.945+02:002009-09-25T20:54:44.945+02:00Sidi, ¿reniegas de Abylssuha y de Cheitán?
¡Ya lei...Sidi, ¿reniegas de Abylssuha y de Cheitán?<br />¡Ya leili! ¡Ya eini!<br />Canta entonces a Sett El-Hosn (soberana de la belleza), <br />a Subhia (estrella de la mañana), a Zahra (flor del jardín), <br />¡Ya leili! ¡Ya eini!<br />Llama a un derviche, baila<br />y no olvides nunca a Schahzaman, el persa dueño del tiempo.<br />¡Ya leili! ¡Ya eini!<br /><br />A Epi le gusta jugar con las palabras de Las mil y una noches. Por cierto, pocos Iblis protagonizan alguna de las maravillosas historias, apenas hallamos algunos parientes cercanos, un Efrit en la noche primera y una bella Efrita en las noches 792 a 804. Aunque podríamos tener un acalorado debate sobre quiénes protagonizan el simpático cuento de la lámpara maravillosa, ¿Aladino?, ¿el gigantesco Efrit hacedor de milagros? o ¿el anodino candil? Uasalam.<br /><br />PD. Amigo Ubú, un bravo por la ingeniosa venganza demoníaca que nos condenó a depender de los políticos. ¡Y eso sí que es una terrible maldición!... Al menos en algunos sitios.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-40305772633523724912009-09-24T02:14:30.837+02:002009-09-24T02:14:30.837+02:00Xa que arrumbamos con humor á Corte Infernal, tomo...Xa que arrumbamos con humor á Corte Infernal, tomo do "Diccionario do Demo" de Ambrose Bierce, moi apropiadamente: Satán, s. Un dos lamentables erros do Creador, do que se arrepinteu a golpes de peito. Ó ser nomeado arcanxo, Satán fíxose digno acreedor de críticas en moitos sentidos ata que foi finalmente expulsado do ceo. Á metade da súa caída detívose, inclinou a cabeza para pensar un intre e decideu regresar. "Quixera pedirche un favor", dixo. <br />"¿Cal?" <br />"Según teño entendido, estás a piques de crear ó Home. Necesitará leis." <br />"¡Cómo ousas! Ti, seu adversario declarado, que odias a súa alma dende os albores da eternidade, ¿atréveste a solicitar o direito a establecer as súas leis?" <br />"Disculpa, non me entendeches, o que pido é que se deixe dictalas a el mesmo." <br />E así se dispuxo. <br /><br />e tamén: Demomanía, s. Estado mental no que o paciente se imaxina agradablemente a si mesmo actuando ó dictado do demo, e síntese fachendoso de calquera cousa. <br /><br />E Gonzalo Torrente Ballester, sen acritude: ¿Se ha pensado en las razones por las que se continúa leyendo a un escritor que asombra, que da miedo, que irrita? Me parece que no hay más que una respuesta: porque irritar, asombrar, causar miedo, e incluso divertir, son funciones del escritor importante. Los que no lo son, aburren. <br /><br />Cuélguese usted una mueca en las narices, colega, aunque haga feo. De lo contrario corre el riesgo de que le elijan presidente de una sociedad recreativa o de que le contraten para llevar en un diario una sección costumbrista. Pero si nada de eso le satisface, apúntese usted a la ironía. Tiene, sobre otros métodos, la ventaja de estar bien vista por la buena sociedad, que la suele disimular, y, a veces, sirve para enmascararse en ocasiones peligrosas, de esas en que se juega la vida el que no afirma rotundamente, con banda y música. Lo que Sea Menester.Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-13316815295982991372009-09-23T21:20:52.397+02:002009-09-23T21:20:52.397+02:00...¡Ah, caballeros, es menester una gran habilidad......¡Ah, caballeros, es menester una gran habilidad dialéctica y una gran fe en nuestros propios razonamientos para mantener el respeto a nosotros mismos. Después, esas cosas las olvidamos todos, y nos seguimos engañando. Pero si hablo en primera persona lo hago por hábito retórico: algún hombre imbombante prefiere los plurales. En la puertas de los servicios de NUESTRA TIERRA se advierte a los usuarios que no se olviden de reírse de sí mismos al entrar y al salir, aunque nunca con estrépito, sino con el debido comedimiento. Ya lo dijo el poeta:" La luz del entendimiento me hace ser muy comedido" y aquí todos lo somos bastante...<br />¡Oh, amigo mío...Estamos en una época en la que se detesta a los hombres singulares en beneficio del tumulto. De que soy singular y no tumultuoso no cabe duda; de que con la afirmación de mi autoría, introduzco un elemento perturbador en los solemnes y siempre repetidos espacios académicos donde puede ser tenida en cuenta, estoy seguro, y por eso escribo la presente...<br /><br />Espero que don Gonzalo no se irrite demasiadoAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-27870100169015349812009-09-23T20:33:44.440+02:002009-09-23T20:33:44.440+02:00Estimado amigo anónimo
Mi querido lector: no sé q...Estimado amigo anónimo<br /><br />Mi querido lector: no sé quien es usted, ni llega en realidad a importarme, ya que la mayor parte de mi vida la llevo dirigiéndome a gente desconocida y escribiendo para ella…<br /><br />"Quizá porque la calidad del lector de esta revista, que no llega más que a cierta clase de personas, tan selectas e inteligentes como admirables... Y, si continúa leyendo estas líneas, lo cual le será de veras provechoso, sobre todo en lo que a sus pérdidas de tiempo se refiere, le quedaré, además agradecido. ¡Fíjese usted, agradecido! ¡Un sujeto, como yo, agradecido a un caballero ignorado, cuyo rostro es una mancha sin forma ni color perdida entre millares de manchas parecidas! Gracias."<br /><br />"Estamos en el otoño. ¿No cree que esta circunstancia debe tenerse en cuenta? El otoño en que estamos es un tiempo considerablemente más atractivo: el de los hombres maduros. ¿Lo es usted? Porque, si no lo es, más vale que no siga leyendo… existen profesores recalcitrantes que nos objetan frívolamente el espíritu y la forma de esta publicación. No puedo menos que mostrar en público mi repulsa… Son serios en todos los momentos de la vida, todo lo que hacen lo hacen en serio, ni siquiera saben reírse de sí mismos en esos momentos solitarios en que nuestra constitución material nos equipara a los bichos superiores e incluso a todos los que inferiores, se alimentan y digieren".<br /><br />Epi<br />Espero que don Gonzalo no se irrite… mucho.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-66711754413617323592009-09-23T15:04:24.953+02:002009-09-23T15:04:24.953+02:00Querido amigo
Satisfecha la curiosidad, aunque no ...Querido amigo<br />Satisfecha la curiosidad, aunque no del nombre sí de los usos y costumbres de uno de los individuos de la demoníaca nación; Epi trae a cuento un apasionante diálogo que una vez alcanzó a oír no sabe si en sueños o despierto; coloquio que le ayudó, a averiguar las preferencias y oficios diablescos. Uno de los conversadores respondía al nombre de don Cleofás Leandro Pérez Zambullo y del otro, apenas consiguió saber que fue el primero de los que se levantaron en la celestial rebelión. Espero relatar fielmente lo que con mucha atención escuché:<br /><br />-¿Eres demonio plebeyo, o de los de nombre?<br />-Y de gran nombre, y el más celebrado en entrambos mundos<br />¿Eres Lucifer?<br />-Ese es demonio de dueñas y escuderos<br />-¿Eres Satanás?<br />-Ese es demonio de sastres y carniceros<br />-¿Eres Belcebú?<br />-Ése es demonio de tahúres, amancebados y carreteros.<br />-¿Eres Barrabás, Belial, Astarot?<br />-Esos son demonios de mayores ocupaciones: demonio más por menudo soy, aunque me meto en todo: yo soy el chisme, el enredo, la usura; yo traje al mundo la zarabanda y la chacona; yo inventé las jácaras, los títeres, y al fin yo me llamo el Diablo Cojuelo.<br /><br />Epi, <br />con permiso de don Luis Vélez de GuevaraAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-55299955203496217812009-09-19T02:44:29.208+02:002009-09-19T02:44:29.208+02:00Querido amigo Epi.
Doume presa en satisfacer a t...Querido amigo Epi. <br /><br />Doume presa en satisfacer a túa demanda anque nesta ocasión o tal demiño consigueu librarse do exorcismo e fuxeu, de maneira que non se puido averiguar o seu nome. E xa é mágoa porque, nisto dos nomes, don Álvaro tíñache moito tino. <br />O contiño, que figura dentro de MERLÍN E FAMILIA, titúlase "A bañeira i o demo" e remata así: "Sóupose que a bañeira fora mercada nunha abadía mui notada de monxas, que chaman Fossano, e que era a bañeira que tiñan as abadesas para bañarse por Pascoa e por San Martiño, i as monxas por San Pedro, e que non era tal bañeira, senón un demo que se trocara nela por ver, ao seu tempo, ás señoras monxas en coiros." <br />En contrapartida, noutro escrito, nomea Cunqueiro ós tres demos maiores, que a sabedoría popular asegura que non poden espirrar: Leonardo, Pinto e Aqueloutro. <br />Espero que a resposta acade o teu "placet". <br /><br />Unha vez metidos no terreo infernal, non está demáis dicir que, no mundo musulmán, o demo ten o nome de Iblís e aquí ven o poeta al-Farazdaq para cantarlle as cuarenta: <br /><br />IBLÍS <br />Te he obedecido, Iblís, setenta años, <br />pero ya encanecido por completo, <br />acabado del todo, <br />me refugio en mi Dueño, convencido <br />de que voy al encuentro de mi muerte. <br />¿No es cierto que fue Iblís, <br />el Padre de los Genios, <br />el que hizo trotar sin brida a mi camella <br />durante largo tiempo? <br />Me impelía a marchar continuamente: <br />apoyado en la silla, <br />unas veces detrás, otras veces delante de mí. <br />Me anunciaba que no moriría, <br />que me daría la paz y el paraíso eternos... <br />Pero ahora tú, Iblís, <br />ya no eres el ser cuyo contento busco, <br />ni el que puede tampoco conducirme.Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-67224361847665859522009-09-18T19:05:13.372+02:002009-09-18T19:05:13.372+02:00Querido amigo Ubú
De don Álvaro Cunqueiro, apenas...Querido amigo Ubú<br /><br />De don Álvaro Cunqueiro, apenas tengo el gusto de conocer a Bliofernes, sátiro espantadizo y celoso, y a Jacinto, higiénico ciego de la misma nación. También a Piasta, señor rey gaélico que hablaba con las hadas en endecasílabos, compañeros todos del hijo de Laertes, que, por esos mundos de dios, aprendió de todo, menos a esperar. Y también cultivé la amistad de Eolo, famoso caballo parlanchín de Agamenón, que acompañó a Orestes en su indefinido vagar. Y a nadie más, por lo que agradecería, de tu nunca desmentida cortesía, que tuvieras la amabilidad de presentarme a quien osa divertirse con las monjas de tal guisa.<br /><br />En espera de tus noticias te saluda<br />EpiAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-63681708393691919992009-09-18T02:25:14.108+02:002009-09-18T02:25:14.108+02:00Touché, monsieur Epi!
Por certo que, antre os lo...Touché, monsieur Epi! <br /><br />Por certo que, antre os logros de Persia, esquencemos mencionar as "cortinas persianas", ese maravilloso mecanismo que proporciona frescor e permite regular a pracer o paso da luz, tamizándoa e creando unha atmosfera penumbrosa, tan a propósito para os arrebatos sensuais. <br /><br />Por outra banda, non o dixen hai dous días, tamén teño eu "simpatía polo diablo": Louis Cypher (!) de O CORAZÓN DO ANXO, con amplos coñecementos de Antropoloxía e Folclore, o cabrón bastardo de John Constantine e o teriomorfo Hellboy, enfrontados os dous coa súa propia raza, e aquel demo da gandeiría de Cunqueiro, magnífico espírito burlón, que se convertía en bañeira no convento de monxas. <br /><br />Un saúdo.Ubúnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2363096462481245821.post-11721034806266579082009-09-16T20:54:24.615+02:002009-09-16T20:54:24.615+02:00Querido amigo Ubú
La incógnita, ¿hay algo más inú...Querido amigo Ubú<br /><br />La incógnita, ¿hay algo más inútil que lo que no se sabe? Ya, ya el álgebra y todas esas zarandajas.<br /><br />¿Sabes lo que me fascina de las ciencias?, -replica Jayyán a su protector Abu Taher- que encuentro en ellas la suprema poesía: con las matemáticas, el vértigo embriagador de los números, con la astronomía, el enigmático susurro del universo.<br /><br />Epi, plagiando a MaaloufAnonymousnoreply@blogger.com