1 de noviembre de 2008

EL TIEMPO


La persistencia de la memoria, por Salvador Dalí

"LLEGA un momento en la vida cuando el tiempo nos alcanza. (No sé si expreso esto bien.) Quiero decir que a partir de tal edad nos vemos sujetos al tiempo y obligados a contar con él, como si de alguna colérica visión con espada centelleante nos arrojara del paraíso primero, donde todo hombre una vez ha vivido libre del aguijón de la muerte. ¡Años de niñez en que el tiempo no existe! Un día, unas horas son entonces cifra de la eternidad. ¿Cuántos siglos caben en las horas de un niño?

Recuerdo aquel rincón del patio de la casa natal, yo a solas y sentado en el primer peldaño de la escalera de mármol. La vela estaba echada , sumiendo el ambiente en una fresca penumbra, y sobre la lona, por donde se filtraba tamizada la luz del mediodía, una estrella destacaba sus seis puntas de paño rojo. Subían hasta los balcones abiertos, por el hueco del patio, las hojas anchas de las latanias, de un verde oscuro y brillante, y abajo, en torno de la fuente, estaban agrupadas las matas floridas de adelfas y azaleas. Sonaba el agua al caer con un ritmo igual, adormecedor, y allá en el fondo del agua unos peces escarlata nadaban con inquieto movimiento, centelleando sus escamas en un relámpago de oro. Disuelta en el ambiente había una languidez que lentamente iba invadiendo mi cuerpo.
Allí, en el absoluto silencio estival, subrayado por el rumor del agua, los ojos abiertos a una clara penumbra que realzaba la vida misteriosa de las cosas, he visto cómo las horas quedaban inmóviles, suspensas en el aire, tal la nube que oculta un dios, puras y aéreas, sin pasar".

De OCNOS, LUIS CERNUDA

OCNOS, libro de poemas en prosa, es uno de los más logrados de la literatura española. Su título proviene del mítico Ocnos que trenza los juncos que han de servir de alimento a su asno: símbolo este último del tiempo que todo lo consume y devora. Cernuda escribe esta obra desde el recuerdo y la nostalgia de los paraísos perdidos de la infancia, de la juventud, también de su tierra a pesar del desarraigo y el dolor de poeta exiliado.






40 Comentarios:

Ubú dijo...

Inda a risco de caír enfermos de melancolía, pero a presencia do poeta e a data de hoxe obríganme.

DOS DE NOVIEMBRE

Las campanas hoy
Ominosas suenan.
Aún temprano, el aire,
Frío acero llega

Por tu sangre adentro.
Recuerdas los tuyos
Idos este año
Dejándote único.

Ahora tú sostienes
Solo la memoria:
El hogar remoto,
familiares sombras,

Todo destinado
Contigo al olvido.
El azul del cielo
Promete, tan limpio,

Aire tibio luego.
Y por el mercado,
Donde están las flores
En copiosos ramos,

Un olor respiras,
Olor, mas no aroma,
A tierra, a hermosura
Que, antigua, conforta.

A pesar del tiempo,
Al alma, en la vida,
Materia y sentidos
Como siempre alivian.

L. Cernuda, de DESOLACION DE LA QUIMERA.

Desolación de la quimera, La realidad y el deseo, Donde habite el olvido ..., espléndido poeta ata para compoñer títulos.

María José dijo...

Sigo con la melancolía en este claro día de color difunto y te escribo estos bellos y profundos versos de Luis Cernuda:

Yo fui

Columna ardiente, luna de primavera,
Mar dorado, ojos grandes.

Busqué lo que pensaba;
Pensé, como al amanecer en sueño lánguido,
Lo que pinta el deseo en días adolescentes.

Canté, subí,
Fui luz un día
Arrastrado en la llama.

Como un golpe de viento
Que deshace la sombra,
Caí en lo negro,
En el mundo insaciable.

He sido.

De "Donde habite el olvido"

Con cariño

MAJO dijo...

"En la sala hay un viejo reloj de madera semiempotrado en el muro. Un niño toca el reloj: el péndulo se detiene. Como lo divino es indiferente a la forma, el tiempo, número del movimiento, sería indiferente a la cantidad. El péndulo se detiene. Sólo en el péndulo parado se inscribe en verdad el ser del tiempo"

(CERO, MATRIZ DE LO POSIBLE).Fragmentos de un libro futuro, Valente.

MAJO dijo...

"...Una de las manifestaciones más antiguas y simples de la voluntad de vida es el arte. El mausoleo, desde la Antigüedad, es un homenaje al muerto y un desafío a la muerte...No sólo estamos amenazados por la muerte; el tiempo mismo, que nos hace, nos deshace. Cada escultura y cada pintura, cada poema y cada canción, es una forma animada por la voluntad de resistir al tiempo y sus erosiones. El ahora quiere salvarse, convertido en piedra o en dibujo, en color, sonido o palabra. Persistencia de una misma voluntad a través de una variedad increíble de formas y maneras".

OCTAVIO PAZ

En este cinco de noviembre entre la realidad y el deseo.

majo dijo...

VIOLETAS

"Leves, mojadas, melodiosas,
su oscura luz morada insinuándose
tal perla vegetal tras verdes valvas,
son un grito de marzo, un sortilegio
de alas nacientes por el aire tibio.

Frágiles, fieles, sonríen quedamente
con muda incitación, tal la sonrisa
que brota desde un fresco labio humano.
Mas su forma graciosa nunca engaña:
nada prometen que después tricionen.

Al marchar victoriosas a la muerte
sostienen un momento, ellas tan frágiles,
el tiempo entre sus pétalos. Así su instante
alcanza
norma para lo efímero que es bello,
a ser vivo embeleso en la memoria."

LUIS CERNUDA

MAJO dijo...

A UBU:

HAY que desempolvar los proyectos. Hay que comprarse un cuaderno donde anotar todo lo que la pereza no llevó a cabo. Hay que llegar antes de que llegue el tiempo...

Sé que los ojos de quien es ungido por la Belleza saben el secreto de atravesar las cosas...

Marifé Santiago Bolaños, EL DÍA, LOS DÍAS
Ci vediamo a Roma.

majo dijo...

“Se presentan ante nosotros dos perspectivas opuestas sobre el tiempo, entre las cuales buscamos mediaciones.
Por una parte, se impone la experiencia angustiosa de la brevedad de la vida, con la muerte en el horizonte. Ahora bien, esa experiencia elemental no es una experiencia muda. Los gemidos y las quejas se convierten en el lenguaje bajo el modo lírico de la lamentación, que moviliza todos los recursos de la composición poética. La lamentación se nutre de toda una sabiduría popular que expresa el paso del tiempo por medio de metáforas que ofrecen infinitas posibilidades de desarrollo filosófico.

Así decimos que el tiempo corre, huye, sugiriendo que su paso, en cierto modo furtivo, impide al presente permanecer para siempre. Decimos también que las experiencias que acabamos de vivir se hunden en el pasado y que en ese receptáculo ya no es posible modificarlas, aunque el recuerdo que de ellas tenemos y que las conserva esté amenazado de destrucción por el olvido [...]

A esta simbolización elemental de la experiencia del tiempo que transcurre en una existencia demasiado breve se opone la simbolización inversa de la inmensidad del tiempo cósmico, que infatigable vuelve en los grandes ciclos de los años, las estaciones y los días. De este tiempo decimos que lo envuelve todo y lo representamos simbólicamente como un gran receptáculo inmóvil: así decimos que nuestra existencia transcurre “en” el tiempo, indicando, por medio de esta metáfora espacial, la prelación del tiempo con respecto al pensamiento que aspira a circunscribir su sentido y, en consecuencia, abarcarlo.”

El tiempo relatado
(fragmento)
Por Paul Ricoeur

Ubú dijo...

"(...) Y aquí recuerdo uno de los hermosos versos de Tennyson, uno de los primeros versos que escribió: Time is flowing in the middle of the night (El tiempo que fluye a medianoche). Es una idea muy poética esa de que todo el mundo duerme, pero mientras tanto el silencioso río del tiempo -esa metáfora es inevitable- está fluyendo en los campos, por los sótanos, en el espacio, está fluyendo entre los astros.
Es decir, el tiempo es un problema esencial. Quiero decir que no podemos prescindir del tiempo. Nuestra conciencia está continuamente pasando de un estado a otro, y ése es el tiempo: la sucesión. Creo que Henri Bergson dijo que el tiempo era el problema capital de la metafísica.Si se hubiera resuelto ese problema, se habría resuelto todo.
(...) Nosotros sentimos que estamos deslizándonos por el tiempo, es decir, podemos pensar que pasamos del futuro al pasado, o del pasado al futuro, pero no hay un momento en que podamos decirle al tiempo: "Detente. ¡Eres tan hermoso...!", como quería Goethe. El presente no se detiene. No podríamos imaginar un presente puro; sería nulo. El presente tiene siempre una partícula de pasado, una partícula de futuro. Y parece que eso es necesario al tiempo. En nuestra experiencia, el tiempo corresponde siempre al río de Heráclito, siempre seguimos con esa antigua parábola. Es como si no se hubiera adelantado en tantos siglos. Somos siempre Heráclito viéndose reflejado en el río, y pensando que el río no es el río porque ha cambiado las aguas, y pensando que él no es Heráclito porque él ha sido otras personas entre la última vez que vió el río y ésta. Es decir, somos algo cambiante y algo permanente. Somos algo esencialmente misterioso.
¿Qué sería de cada uno de nosotros sin su memoria? Es una memoria que en buena parte está hecha del ruido pero que es esencial.
(...) Ése es el problema que nunca podremos resolver: el problema de la identidad cambiante. (...)"

Jorge Luis Borges. EL TIEMPO (de BORGES ORAL), clase impartida o 23 de xuño de 1.978 na Universidade de Belgrano.

No prólogo dicía algo moi bonito: "Como la lectura, la clase es una obra en colaboración y quienes escuchan no son menos importantes que el que habla." Pois iso, queridos profesores.

MAJO dijo...

"...Y muy pronto, abrumado por el triste día que había pasado y por la perspectiva de otro tan melancólico por venir, me llevé a los labios una cucharada de té en el que había echado un trozo de magdalena. Pero en el mismo instante en que aquel trago, con las migas del bollo, tocó mi paladar, me estremecí, fija mi atención en algo extraordinario que ocurría en mi interior. Un placer delicioso me invadió, me aisló, sin noción de lo que lo causaba. (...)
Y de pronto el recuerdo surge. Ese sabor es el que tenía el pedazo de magdalena que mi tía Leoncia me ofrecía, después de mojado en su infusión de té o de tila, los domingos por la mañana en Combray ( porque los domingos yo no salía hasta la hora de misa) cuando iba a darle los buenos días a su cuarto. Ver la magdalena no me había recordado nada, antes de probarla; quizá porque, como había visto muchas sin comerlas, en las pastelerías, su imagen se había separado de aquellos días de Combray para enlazarse a otros más recientes: ¡quizá porque de esos recuerdos por tanto tiempo abandonados fuera de la memoria, no sobrevive nada y todo se va disgregando!...

POR EL CAMINO DE SWANN ( EN BUSCA DEL TIEMPO PERDIDO), Marcel Proust

MAJO dijo...

"DE VITA BEATA"
En un viejo país ineficiente,
algo así como España entre dos guerras
civiles, en un pueblo junto al mar,
poseer una casa y poca hacienda
y memoria ninguna.No leer,
no sufrir, no escribir, no pagar cuentas,
y vivir como un nobel arruinado
entre las ruinas de mi inteligencia.
J. GIL DE BIEDMA

He aquí el paso del tiempo y su efecto destructor.

Ubú dijo...

"...como es el cielo por la noche,
todo verdad presente, sin historia
Juan Ramón Jiménez

"Pois o cosmos e o home son rexenerados sen cesar e por tódolos medios, o pasado consumido, os males e os pecados eliminados, etc. Diversos nas súas fórmulas, todos eses instrumentos de rexeneración tenden cara á mesma meta: anular o tempo transcorrido, abolir a historia mediante un regreso continuo in illo tempore, pola repetición do acto cosmogónico. (...)
É, nunha palabra, a oposición do home arcaico a aceptarse como s er histórico, a conceder valor á "memoria" e por conseguinte ós acontecementos inusitados (é dicir, sen modelo arquetípico) que constitúen, de feito, a duración concreta. En última instancia, en todos eses ritos e en todas esas actitudes desciframos a vontade de desvalorizar o tempo. Levados ós seus límites extremos, tódolos ritos e tódalas actitudes que lembrabamos caberían no enunciado seguinte: se non se lle concede ningunha atención, o tempo non existe; ademáis, cando se fai perceptible (a causa dos "pecados" do home, é dicir, debido a que éste se alonxa do arquetipo e cae na duración), o tempo pode ser anulado. En realidade, se se mira na súa verdadeira perspectiva, a vida do home arcaico (limitada á repetición de actos arquetípicos, é dicir, ás categorías e non ós acontecementos, ó incesante volver ós mesmos mitos primordiais, etc.), aínda cando se desenvolve no tempo, non por iso leva a carga déste, non rexistra a irreversibilidade; noutros términos, non ten en conta o que é precisamente característico e decisivo na concencia do tempo. Como o místico, como o home relixioso en xeral, o primitivo vive nun continuo presente. (E ése é o sentido no que pode dicirse que o home relixioso é un "primitivo"; repite as accións de calqueira outro, e por esa repetición vive sen cesar nun presente atemporal.)
(...) Todo recomeza polo seu principio a cada instante. O pasado non é senón a prefiguración do futuro. Ningún acontecemento é irreversible e ningunha transformación é definitiva. En certo sentido, ata pode dicirse que nada novo se produce no mundo, pois todo non é máis que a repetición dos mesmos arquetipos primordiais; esa repetición, que actualiza o momento mítico no que o xesto arquetípico se revelou, mantén sen cesar ó mundo no mesmo instante auroral dos comezos. O tempo limítase a facer posible a aparición e a existencia das cousas. Non ten ningunha influencia decisiva sobre esa existencia, posto que tamén el se rexenera sen parar."

Mircea Eliade. O MITO DO ETERNO RETORNO.

MAJO dijo...

El tiempo circular asociado al eterno retorno:


"Lo supieron los arduos amigos de Pitágoras:
Los astros y los hombres vuelven cíclicamente;
Los átomos fatales repetirán la urgente
Afrodita de oro, los tebanos, las ágoras.
……………………………………………………………….
Vuelve la noche cóncava que descifró Anaxágoras;
Vuelve a mi carne humana la eternidad constante
Y el recuerdo ¿el proyecto? de una noche incesante:
Lo supieron los arduos amigos de Pitágoras… "
BORGES, La Noche Cíclica

Ubú dijo...

En el jardín se vuelve roja
la naranja, imperceptible
el tiempo danza
sobre su corteza,
la rueda del molino se suelta
ante la crecida del agua
pero continúa dando vueltas
y envuelve un minuto
al minuto pasado
o futuro. Diferente el tiempo
sobre el remolino del fruto;
indeclinable sobre el cuerpo
que refleja la muerte,
se desliza retorcido
cierra la presa
a la mente, escribe
una prueba de vida.

Salvatore Quasimodo. IMPERCEPTIBLE EL TIEMPO.

Ubú dijo...

"Se se lembraba das cirolas pasas que lle ofreceran ese día, a súa memoria devolvíalle a imaxe da cirola francesa da súa nenez, crúa e acorchada..., e xunto co recordo dese sabor xurdían en serie outros recordos dese tempo: a neneira, o irmán, os xoguetes".

León Tolstói. A MORTE DE IVÁN ILLICH.

A comparación con Proust é inevitable. ¿Copia? De seguro que non, pura coincidencia.
Agora ben, o relato desa regresión no tempo ¿ é un achado literario ou é a simple expresión dun lugar común do home? Aínda que unha cousa non quite a outra, por suposto.
Por outra banda, o tempo recobrado polas cirolas vilás de Tolstói ¿é o mesmo tempo que recupera a sofisticada magdalena de Proust?

Ubú dijo...

"Non sei o que é o tempo. Non sei cal é a verdadeira medida que ten, se ten algunha. A do reloxo sei que é falsa: divide o tempo espacialmente, por fóra. A das emocións sei tamén que é falsa: divide, non o tempo, mais a súa sensación. A dos soños é errada; neles rozamos o tempo, ás veces de vagar, outras de présa (...)
Xuzgo, ás veces, que todo é falso, e que o tempo non é máis que unha moldura para encadrar o que lle é estraño. No recordo que teño da miña vida pasada, os tempos están dispostos en niveis e planos absurdos, sendo eu máis novo en certo episodio dos quince anos solemnes que noutro da infancia sentada entre xoguetes.
(...) Chéganme, entón, pensamentos absurdos, que non consego todavía repeler como absurdos de todo. Penso se un home que medita de vagar dentro dun auto que vai de présa está indo de présa ou de vagar. Penso se serán iguais as velocidades idénticas con que caen no mar o suicida e o que se desequilibrou na explanada. Penso se son realmente sincrónicos os movementos, que ocupan o mesmo tempo, nos que fumo un pitillo, escribo este párrafo e penso oscuramente.(...)
¿Qué cousa é, entón, ésta que nos mide sen medida e nos mata sen ser? E é nestes momentos, en que nin sei se o tempo existe, que o sinto como unha persoa, e teño vontade de durmir.
23-5-1932
Fernando Pessoa. LIBRO DO DESASOSEGO.

Figura este texto aquí, neste apartado de El Tiempo, porque tal é o tema que trata. Pero que sexa unha cita de Pessoa non é casualidade, botei man del para lembrar, e por se me esquencía, que o domingo, día trinta deste mes de defuntos, cumpriranse setenta e tres anos do seu pasamento, non sei se tamén con chuva coma hoxe "Nova, fluida, incerta, a chuva soaba. Os momentos tardaban ó son dela. A soidade da miña alma alargábase, (...) invadía o que eu sintía, o que eu quería, o que eu ía soñar. Os obxectos vagos, participantes, na sombra, do meu insomnio, pasan a ter lugar e dor na miña desolación." Tamén o LIBRO DO DESASOSEGO.
Queda dito.

Lua dijo...

"Hay una concepción del tiempo en la cual el sujeto "salta" por encima de él, en un instante privilegiado. Es un instante sublime puesto que el sujeto tiene la sensación de escapar al fluir temporal y percibirse como auténtico"

BOZAL, V. "El tiempo del estupor"

María José dijo...

Y es en ese fluir de la conciencia donde el tiempo se detiene reviviendo rostros y vidas para siempre.
Lúa, AMIGA:
No olvido tu promesa. Un beso

Ubú dijo...

Sempre hai un momento para pasar, ver e saudar: un saúdo para María José, claro, e outro saúdo para Lua, savia nova no CUADERNO, por ter tempo de deixarnos o seu comentario.
Ben estaría que afluíran novos nomes e máis impresións.

"O Tempo é unha dádiva da Eternidade" William Blake.

Lua dijo...

Así defino nuestra amistad: como auténtica que " suspende el tiempo y establece en cada instante un presente eterno (...),es instante de plenitud, un tiempo irrepetible que se hace presente de una vez por todas".

Bozal, V. "El arte abstracto. Los dominios de lo invisible"

A Ubú: decirte que me encanta Blake,por el contenido de sus imágenes llenas de un conocimiento eterno, que va más allá de la apariencia de las cosas. Gracias por tu buena aceptación.

Y a mi amiga Mª José, por su escucha, comprensión, y por darme la oportunidad de compartir las multiples experiencias, en este espacio y tiempo mutuo, y que guardo como un tsoro en mi corazón.
Un abrazo muy fuerte.

Ubú dijo...

Ubú comprende a apreciación que fai Lua ( ou ¿Lúa?, como pon María José) de William Blake. El tiña coñecemento do que chamaba a Imaxinación e a Visión, da existencia certa do invisible, fóra do tempo e do espacio, cousa que conecta co que di Valeriano Bozal no primeiro comentario.
En canto á aceptación, o blog é de María José, Ubú somentes é un axexador que esculca por esta fiestra por ver de aprender.
Un saúdo.

Ubú dijo...

EL PESO DE LOS TIEMPOS

Sencillamente, hay un día
en que las cosas
adquieren un peso distinto.
Una extraña geometría del recuerdo
lo invade todo.
De los ojos brota metal.
Y es entonces
cuando te das cuenta
de que tú ya no eres tú,
sino ése que ya sólo habla
del que un día fuiste.

José Gutiérrez Román.

Ubú dijo...

As bonitas folerpiñas do CUADERNO que traen o inverno, a min leváronme a François Villon.

BALADA DE LAS DAMAS DE ANTAÑO

Dime: ¿Dónde o en qué país
Flora está, la sin par romana?
¿Dónde Archipiada, o bien Thaís,
Que pudo ser su prima hermana?
¿Y Eco, la que responde al ruido
Que se hace junto al lago extraño?
¿Dónde su hermosura se ha ido?
¿Mas dónde están las nieves de antaño?

¿Y la muy discreta Eloísa
Por quien fue Abelardo castrado
Y se hizo fraile en San Denís?
Por este amor fue desgraciado.
¿Dónde aquella reina que ordena
Que Buridán, tras dulce engaño,
Sea arrojado en un saco al Sena?
¿Mas dónde están las nieves de antaño?

¿La reina Blanca como un lis,
Sirena de la voz divina,
Berta gran Pie, Beatriz, Alís,
Eremburg, la bella angevina?...
¿Y la buena doncella Juana
Que ardió en Ruán, por obra y daño
del inglés?... ¡Virgen soberana!
¿Mas dónde están las nieves de antaño?

Príncipe, no inquieras dónde están,
Ni en una semana, ni en un año,
Siempre volverás a mi refrán:
¿Mas dónde están las nieves de antaño?

F. Villon.

Neve e fugacidade do tempo cantados cun lirismo impecable. Puxen a Balada aquí pero ben podía estar na entrada dos tópicos literarios (ubi sunt?), en fin...

Ubú dijo...

¡Ei! as folerpiñas ubi sunt? Seica chegou un anticiclón...

Ubú dijo...

Ano: unha rebanda cortada ó tempo, e o tempo segue enteiro. Jules RENARD.

¿Qué entrada mellor que ésta de EL TIEMPO para facer o que é pertinente nestes días? Que 2.009 sexa un ano venturoso para todos, grosso modo : anónimos, seudónimos, heterónimos, ortónimos e algún antónimo, supoño. E ese desexo quero facelo un pouco máis particular para Epi, con moito afecto, e para Eulalia, coa que sintonizo xa só coas palabras, e voume permitir mandarlle un bico.
Para María José toda a felicidade posible porque me acolleu con cariño no mundo virtual e no mundo real.
Boas festas.

Ubú dijo...

Ano, s. Período de trescentos sesenta e cinco desenganos.

A. Bierce. DICCIONARIO DO DEMO.

MAJO dijo...

" Yo sentía una naturaleza tal que mis necesidades físicas desplazaban a menudo mis sentimientos. Cuanto más reflexionaba, más cosas desconocidas y olvidadas sacaba de mi memoria. Comprendí entonces que un hombre que no hubiera vivido más que un solo día podría sin esfuerzo vivir cien años en una prisión. Tendría bastantes recuerdos para no aburrirse.
(...)
Comprendí que había destruido el equilibrio del día, el silencio excepcional de una playa donde había sido feliz. Entonces disparé cuatro veces sobre un cuerpo inerte en el que se hundían las balas sin que lo pareciese. Fueron cuatro golpes breves con los que llamaba a la puerta de la desgracia. "

EL EXTRANJERO, ALBER CAMUS

MAJO dijo...

lA "T" huidiza es la inicial del TIEMPO

MAJO dijo...

"Si vas de prisa,
el tiempo volará ante ti, como una
mariposilla esquiva.

Si vas despacio,
el tiempo irá detrás de ti,
como un buey manso"
(Juan Ramón Jiménez, Eternidades)

Ubú dijo...

DÍAS

Los días se van sumando hasta formar una época.
Entonces los miramos con rencor
y decimos:-Ya basta.

José Emilio Pacheco, de LA ARENA ERRANTE.

Ubú dijo...

"T" huidiza.

Claro porque "Tempus fugit".

Ubú dijo...

SIN TIEMPO

Los relojes no pueden indicar nuestra hora del día
por qué acontecimiento rezar,
pues no poseemos tiempo hasta que
sabemos qué tiempo ocupamos,
por qué el tiempo es otro que el que fuera el tiempo.

Ni puede nuestra pregunta satisfacer
la respuesta en el ojo de la estatua.
Solo los vivos preguntan qué frente
puede ahora lucir el laurel romano:
los muertos solo dicen cómo.

¿Qué les ocurre a los vivos cuando mueren?
La muerte no es comprendida por la muerte: ni tú, ni yo.
1940

W. H. Auden. CANCIÓN DE CUNA Y OTROS POEMAS.

MAJO dijo...

"Parad los relojes y desconectad el teléfono,
dadle un hueso jugoso al perro para que no ladre,
haced callar a los pianos, tocad tambores con sordina,
sacad el ataúd y llamad a las plañideras.

Que los aviones den vueltas en señal de luto
y escriban en el cielo el mensaje "Él ha muerto",
ponedles crespones en el cuello a las palomas callejeras,
que los agentes de tráfico lleven guantes negros de algodón.

Él era mi norte y mi sur, mi este y mi oeste,
mi semana de trabajo y mi descanso dominical,
mi día y mi noche, mi charla y mi música.
Pensé que el amor era eterno: estaba equivocado.

Ya no hacen falta estrellas: quitadlas todas,
guardad la luna y desmontad el sol,
tirad el mar por el desagüe y podad los bosques,
porque ahora ya nada puede tener utilidad."

(W.H.Auden)

Hermoso poema.
..............................
[Hoy cuántas horas van cayendo]

Hoy cuántas horas van cayendo
en el pozo, en la red, en el tiempo:
son lentas pero no se dieron tregua,
siguen cayendo, uniéndose
primero, como peces,
luego como pedradas o bucerías.
Allá abajo se entienden
las horas con los días,
con los meses,
con borrosos recuerdos,
noches deshabitadas,
ropas, mujeres, trenes y provincias,
el tiempo se acumula
y cada hora
se disuelve en silencio,
se desmenuza y cae
al ácido de todos los vestigios,
al agua negra
de la noche inversa.

PABLO NERUDA

Y siempre la pérdida...Con afecto a Ubú.

MAJO dijo...

NEVERMORE O EL INELUDIBLE FLUIR TEMPORAL( o "nunca más") que nos lleva al cuervo de E. A. Poe:

"Souvenir, souvenir, que me veux-tu? L'automne/ faisait voler la grive á travers l'air atone,/ et le soleil dardait un rayon monotone/ sur le bois jaunissant oú la brise détone..."
(Recuerdo, recuerdo, ¿qué me quieres? El otoño/ hacía volar el tordo a través del aire átono,/ y el sol lanzaba un rayo monótono / sobre el bosque amarillento donde la brisa detona."


POÉMES SATURNIENS, Paul Verlaine

Ubú dijo...

SENTIMIENTO DEL TIEMPO

Y por la justa luz,
cayendo sólo un sombra violeta
sobre la cumbre menos alta,
la lejanía abierta a la mesura,
cada latido mío, como el corazón suele,
pero ahora lo escucho,
te apremia, tiempo, a ponerme en los labios
tus labios últimos.

(1931)

Giusseppe Ungaretti traducido por Tomás Segovia.

MAJO dijo...

“…Caes agotado sobre la cama, te tocas los pómulos, los ojos, la nariz, como si temieras que una mano invisible te hubiese arrancado la máscara que has llevado durante veintisiete años: esas facciones de goma y cartón que durante un cuarto de siglo han cubierto tu verdadera faz, tu rostro antiguo, el que tuviste antes y habías olvidado… No volverás a mirar tu reloj, ese objeto inservible que mide falsamente un tiempo acordado por la vanidad humana, esas manecillas que marcan tediosamente las largas horas inventadas para engañar el verdadero tiempo, el tiempo que corre con la velocidad insultante, mortal, que ningún reloj puede medir. Una vida, un siglo, cincuenta años: ya no te será posible imaginar esas medidas mentirosas, ya no te será posible tomar entre las manos ese polvo sin cuerpo.”
AURA, Carlos Fuentes

Ubú dijo...

CARTA DE AÑO NUEVO
(1 de enero de 1940)

Bajo el peso familiar
del invierno, la conciencia y el Estado,
en holgadas formaciones de buen ánimo,
amor, lenguaje, soledad y miedo,
hacia las costumbres del año próximo,
por las calles discurre la gente,
cantando o suspirando a su paso:
exalté, piano, o en duda,
todas nuestras reflexiones giran en torno
a una norma meditativa común,
Racionalización, Sacrificio, Reforma.

Hace doce meses en Bruselas,
oí suspirar las mismas ilusiones
mientras en derredor, temblando en sus camas,
o tensos en la inquietud de sus miedos,
los huéspedes insomnes de Europa yacían
deseando el paso de los siglos,
y el quedo murmullo de sus promesas
iba resonando por su casa encantada, como a punto de cumplirse
allí agazapada la presencia de La Cosa.

(...) Y sin embargo el Tiempo puede moderar su tono
cuando habla con un hombre solo,
y el mismo sol cuyo ojo neutral
agosto plenamente florido desde el cielo
había contemplado el comportamiento de la tierra y visto
un extraño tráfico en sus pardos y verdes,
obediente a alguna fuerza oculta
un barco cambiar súbitamente de rumbo,
un tren hacer una parada insólita,
una pequeña multitud destrozar una tienda,
odios suspendidos cristalizar
en hostilidades visibles,
vagas concentraciones dar marcha atrás para adoptar
las pautas bruscas y burdas que establecen los generales,(...)

Poner en orden: esa es la tarea
que piden tanto Eros como Apolo;
pues el Arte y la Vida coinciden en que
cada uno busca una síntesis,
el orden que debe ser el fin
anhelado por todo lo narcisista
que lucha por su libertad,
que hace uso, es decir, de su voluntad de ser.(...)

La situación de nuestros tiempos
nos rodea como un crimen incomprensible.
Ahí yace el cadáver medio desnudo
que todos teníamos razón para detestar,
y todos somos sospechosos y estamos implicados
hasta que el misterio se resuelva
y se cierre bajo llave la causa
que torna en disparate nuestras leyes.(...)

Aunque el lenguaje puede ser inútil, pues
no hay palabra escrita del puño del hombre que pueda detener la guerra
ni estar a la altura del alivio
de su inconmensurable desdicha,
a la verdad, como al amor y al sueño, le ofenden
los enfoques demasiado intensos,
y a menudo cuando el inquiridor se presentaba
ante el Oráculo, este hacía
caso omiso de su seriedad adulta
pero no del niño en su angustia,
pues por medio del Jano de una broma
se manifestaba el cándido psicopompo.
Ojalá ánimo e inteligencia
como los que ahora en conferencia se reúnen
cada vez que se llegue a un punto muerto
recurran a los Buenos Oficios del verso;
(...)
Enero-abril de 1940

W. H. Auden. CANCIÓN DE CUNA Y OTROS POEMAS.

En Israel e Palestina e tantos outros. O mellor en 2.009...

Ubú dijo...

CARTA DE AÑO NUEVO
(1 de enero de 1940)

Bajo el peso familiar
del invierno, la conciencia y el Estado,
en holgadas formaciones de buen ánimo,
amor, lenguaje, soledad y miedo,
hacia las costumbres del año próximo,
por las calles discurre la gente,
cantando o suspirando a su paso:
exalté, piano, o en duda,
todas nuestras reflexiones giran en torno
a una norma meditativa común,
Racionalización, Sacrificio, Reforma.

Hace doce meses en Bruselas,
oí suspirar las mismas ilusiones
mientras en derredor, temblando en sus camas,
o tensos en la inquietud de sus miedos,
los huéspedes insomnes de Europa yacían
deseando el paso de los siglos,
y el quedo murmullo de sus promesas
iba resonando por su casa encantada, como a punto de cumplirse
allí agazapada la presencia de La Cosa.

(...) Y sin embargo el Tiempo puede moderar su tono
cuando habla con un hombre solo,
y el mismo sol cuyo ojo neutral
agosto plenamente florido desde el cielo
había contemplado el comportamiento de la tierra y visto
un extraño tráfico en sus pardos y verdes,
obediente a alguna fuerza oculta
un barco cambiar súbitamente de rumbo,
un tren hacer una parada insólita,
una pequeña multitud destrozar una tienda,
odios suspendidos cristalizar
en hostilidades visibles,
vagas concentraciones dar marcha atrás para adoptar
las pautas bruscas y burdas que establecen los generales,(...)

Poner en orden: esa es la tarea
que piden tanto Eros como Apolo;
pues el Arte y la Vida coinciden en que
cada uno busca una síntesis,
el orden que debe ser el fin
anhelado por todo lo narcisista
que lucha por su libertad,
que hace uso, es decir, de su voluntad de ser.(...)

La situación de nuestros tiempos
nos rodea como un crimen incomprensible.
Ahí yace el cadáver medio desnudo
que todos teníamos razón para detestar,
y todos somos sospechosos y estamos implicados
hasta que el misterio se resuelva
y se cierre bajo llave la causa
que torna en disparate nuestras leyes.(...)

Aunque el lenguaje puede ser inútil, pues
no hay palabra escrita del puño del hombre que pueda detener la guerra
ni estar a la altura del alivio
de su inconmensurable desdicha,
a la verdad, como al amor y al sueño, le ofenden
los enfoques demasiado intensos,
y a menudo cuando el inquiridor se presentaba
ante el Oráculo, este hacía
caso omiso de su seriedad adulta
pero no del niño en su angustia,
pues por medio del Jano de una broma
se manifestaba el cándido psicopompo.
Ojalá ánimo e inteligencia
como los que ahora en conferencia se reúnen
cada vez que se llegue a un punto muerto
recurran a los Buenos Oficios del verso;
(...)
Enero-abril de 1940

W. H. Auden. CANCIÓN DE CUNA Y OTROS POEMAS.

En Israel e Palestina e tantos outros. Ó mellor en 2.009...

MAJO dijo...

"En Moby Dick, Melville habla de un sub-bibliotecario amante de las gramáticas porque le recordaban su naturaleza mortal. Algo de tiempo pasó en nuestras vidas mientras conjugábamos los tiempos de los verbos".
EL INFINITO VIAJAR, Claudio Magris

Ubú dijo...

TIEMPO: Yo el tiempo, doy sobre ti,
caigo sobre tu memoria
como torrente de historia
en un mar de frenesí.
Desemboco; aumento así
los mares de mi pasado.
En ellos llevo ganado
lo que tú tienes perdido.
Son mis aguas el olvido,
turbio alud encenagado.
FARERO: Si olvido es lo que me das,
tiempo, con tu daga dura,
si soy desembocadura
a la que directo vas,
si de mi pecho jamás
podrá secarse la herida,
es porque está mantenida
por tu continua corriente,
que nada es tan insistente
como tú, tiempo suicida.

Concha Méndez. EL SOLITARIO.

Ubú dijo...

En estos pueblos, ¿se escucha
el latir del tiempo? No.
En estos pueblos se lucha
sin tregua contra el reló,
con esa monotonía
que mide un tiempo vacío.
Pero ¿tu hora es la mía?
¿Tu tiempo, reloj, el mío?
(Tic-tic. Tic-tic) Era un día
(Tic-tic. Tic-tic) que pasó,
y lo que yo más quería
la muerte se lo llevó.

Antonio MACHADO.

Publicar un comentario

 
Optimizado a 1024 X 768 de Resolución de Pantalla. Diseñado por Víctor V.Q. para Cuaderno de las Letras