2 de noviembre de 2008

BIBLIOTECA


A mon seul Désir

"Cuántos libros. Hileras de libros, galerías de libros, perspectivas de libros en este vasto cementerio del pensamiento, donde ya todo es igual, y que el pensamiento muera no importa. Porque también mueren los libros, aunque nadie parezca apercibirse del olor (quizá abunda por aquí literatura francesa, con sus modas que solo contienen muerte) exhalado por tantos volúmenes corrompiéndose lentamente en sus nichos. ¿Era esto lo que ellos, sus autores, esperaban? El universo (que otros llaman la Biblioteca) se componte de un número indefinido, y tal vez infinito, de galerías hexagonales, con vastos pozos de ventilación en el medio, cercados por barandas bajísimas. Desde cualquier hexágono se ven los pisos inferiores y superiores: interminablemente. La distribución de las galerías es invariable. Veinte anaqueles, a cinco largos anaqueles por lado, cubren todos los lados menos dos; su altura, que es la de los pisos, excede apenas la de un bibliotecario normal. Una de las caras libres da a un angosto zaguán, que desemboca en otra galería, idéntica a la primera y a todas. A izquierda y a derecha del zaguán hay dos gabinetes minúsculos. Uno permite dormir de pie; otro, satisfacer las necesidades finales. Por ahí pasa la escalera espiral, que se abisma y se eleva hacia lo remoto. En el zaguán hay un espejo, que fielmente duplica las apariencias. Los hombres suelen inferir de ese espejo que la Biblioteca no es infinita (si lo fuera realmente ¿a qué esa duplicación ilusoria?); yo prefiero soñar que las superficies bruñidas figuran y prometen el infinito... La luz procede de unas frutas esféricas que llevan el nombre de lámparas. Hay dos en cada hexágono: transversales. La luz que emiten es insuficiente, incesante.
Ahí está la inmortalidad para después, en la cual se han resuelto horas amargas que fueron vida, y la soledad de entonces es idéntica a la de ahora: nada y nadie. Mas un libro debe ser cosa viva, y su lectura revelación maravillosa tras de la cual quien leyó ya no es el mismo, o lo es más de como antes lo era. De no ser así el libro, para poco sirve su conocimiento, pues el saber ocupa lugar, tanto que puede desplazar a la inteligencia, como esta biblioteca al campo que antes aquí había.
Que la lectura no sea contigo, como si lo es con tantos frecuentadores de libros, leer para morir. Sacude de tus manos ese polvo bárbaramente intelectual, y deja esta biblioteca, donde acaso tu pensamiento podrá momificado alojarse un día. Aún estás a tiempo y la tarde es buena para marchar al río, por aguas nadan cuerpos juveniles más instructivos que muchos libros, incluido entre ellos algún libro tuyo posible. Ah, redimir sobre la tierra, suficiente y completo como un árbol, las horas excesivas de lectura".

De OCNOS, Luis Cernuda



"LA BIBLIOTECA DE BABEL" , J. L. BORGES

El universo (que otros llaman la Biblioteca) se compone de un número indefinido, y tal vez infinito, de galerías hexagonales, con vastos pozos de ventilación en el medio, cercados por barandas bajísimas. Desde cualquier hexágono se ven los pisos inferiores y superiores: interminablemente. La distribución de las galerías es invariable. Veinte anaqueles, a cinco largos anaqueles por lado, cubren todos los lados menos dos; su altura, que es la de los pisos, excede apenas la de un bibliotecario normal. Una de las caras libres da a un angosto zaguán, que desemboca en otra galería, idéntica a la primera y a todas. A izquierda y a derecha del zaguán hay dos gabinetes minúsculos. Uno permite dormir de pie; otro, satisfacer las necesidades finales. Por ahí pasa la escalera espiral, que se abisma y se eleva hacia lo remoto. En el zaguán hay un espejo, que fielmente duplica las apariencias. Los hombres suelen inferir de ese espejo que la Biblioteca no es infinita (si lo fuera realmente ¿a qué esa duplicación ilusoria?); yo prefiero soñar que las superficies bruñidas figuran y prometen el infinito... La luz procede de unas frutas esféricas que llevan el nombre de lámparas. Hay dos en cada hexágono: transversales. La luz que emiten es insuficiente, incesante...

"La Biblioteca de Babel ", El jardín de los senderos que se bifurcan ( Ficciones)

Leer texto :http://www.literaberinto.com/vueltamundo/bibliotecaborges.htm

"LIBROS"

"Qué sería de mí sin vosotros, /tiranos y, a la vez, embajadores /de la imaginación, /verdugos del deseo/ y, al mismo tiempo, mensajeros suyos,/libros llenos de cosas deplorables /y de cosas sublimes,/a los que odiar /o por los que morir".

Por fuertes y fronteras , Luis Alberto de Cuenca



FAHRENHEIT 451, RAY BRADBURY: EL PELIGRO DE LOS LIBROS


"Los años de Universidad se acortan, la disciplina se relaja, la Filosofía, la Historia y el lenguaje se abandonan, el idioma y su pronunciación son gradualmente descuidados. Por último, casi completamente ignorados. La vida es inmediata, el empleo cuenta, el placer lo domina todo después del trabajo. ¿Por qué aprender algo, excepto apretar botones, enchufar conmutadores, encajar tornillos y tuercas? ..."




"Dale a la gente concursos que puedan ganar recordando la letra de las canciones más populares, o los nombres de las capitales de Estado o cuánto maíz produjo Iowa el año pasado. Atibórralo de datos no combustibles, lánzales encima tantos ‘hechos’ que se sientan abrumados, pero totalmente al día en cuanto a información. Entonces tendrán la sensación de que piensan [...] Y serán felices [...] No les des ninguna materia delicada como Filosofía o la Sociología para que empiecen a atar cabos. Por ese camino se encuentra la melancolía. [...] Así, pues, adelante con los clubes y las fiestas, los acróbatas y los prestidigitadores, los coches a reacción, las bicicletas, helicópteros, el sexo y las drogas, más de todo lo que esté relacionado con los reflejos automáticos..."


La visión apocalíptica( de hace más de cincuenta años) de Ray Bradbury de un mundo conformista, alienado por la influencia mediática, ha dejado de ser "ciencia ficción" para proyectarse en nuestra sociedad actual .



EL PODER DE LOS LIBROS



Gracias a Cándido por haberme enviado este dibujo del gran Mingote.

EL AMOR A LOS LIBROS

"...Ciertamente no tenemos lágrimas suficientes para llorar por todos los libros que han perecido en las diversas partes del mundo a causa de las guerras. Sin embargo, con lúgubre pluma recordaremos aquel horrible estrago que, en la segunda guerra alejandrina, las tropas auxiliares cometieron en Egipto, donde las llamas devoraron los setecientos mil volúmenes que los reyes Tolomeos estuvieron coleccionando durante largos años, como relata Aulo Gelio en el libro sexto capítulo XVI de las Noches Áticas. ¿Cuántos hijos de Atlantes se piensa que perecieron aquel día, con los movimientos del orbe, las conjunciones todas de los planetas, la naturaleza de la galaxia, las generaciones pronosticadoras de los cometas, y finalmente todo lo que sucede en el cielo o en el éter se contiene. ¿Quién no se horrorizaría de tan infausto holocausto, en el que se ofrece tinta en vez de sangre?

Las nieves blancas del pergamino crepitante florecían de sangre allí donde las voraces llamas consumieron tantos miles de inocentes, en cuya boca no se encontró mentira; donde el fuego, que nada perdona, redujo a fétida ceniza tantos escritos de verdad eterna".

CAP. VII del FILOBIBLIÓN ( Tratado sobre el amor a los libros), de Ricardo de Bury ( siglo XIV)






"Fahrenheit 451", dirigida por F. Truffaut en 1966

66 Comentarios:

Ubú dijo...

Así me gusta, que voltes con ímpetu renovado.

OCNOS é un cofre do tesouro de onde sempre tiras algo de valor e, como menciña para curar o mal de melancolía, ese último párrafo que aposta pola vida, fuxir da torre de marfil para acudir ó río que flúe, hai que suscribilo plenamente.

Por certo, este poema BIBLIOTECA si que está na miña edición de Ocnos pero o que fala do tempo non o topo, ¿cal é o título?

Dende aquí, cos brazos abertos.

MARÍA JOSÉ dijo...

A Ubu:
" EL TIEMPO" es el texto nº8 (antes está "EL BAZAR" y después "PREGONES").Yo tengo dos ediciones: facsímil de la 1ª ( Oxford, 1940-1942) y la que manejo de 2002, una edición de 1000 ejemplares de Francisco Brines de SIGNOS , como homenaje en el centenario de su nacimiento ( ya sabes que la obra sufrió diversos avatares).
En el prólogo, Brines cita un texto en prosa "Marsias", escrito en 1941,que podía haber sido el título en vez de Ocnos( narra el mito del mancebo que encuentra en el agua de una fuente una zampoña arrojada por la diosa Minerva, tras varios desafíos le acaban arrancando la piel a tiras) ¿Se identificaría Cernuda con este joven? Seguramente.
Cernuda: un gran poeta, cuyo gusto compartimos y no te creas que hay mucha gente(Creo que se entiende por qué también Valente:un enamorado de Cernuda)
Con cariño

Ubú dijo...

Gracias pola información. Tristemente, posúo unha miserable edición de peto que non dá para máis.
¿Cernuda=Marsias? A quen Marsias desafiou foi a Apolo, deus-creador da Poesía e da Música, por así dicir, a Poesía mesmamente. E se Cernuda deixou o pelexo ó escribir mais consideraba que non acadara o cume poético, velaí que a identificación está ben traída.
Por contra, para Pedro Salinas a poesía de Cernuda constitue a depuración máis perfecta, a reducción do lirismo español á súa quintaesencia.

maría josé dijo...

Cuando Marsias reta a Apolo, pierde, a pesar de que su destreza es mayor. Para Cernuda el poeta debe saber que tiene ante sí la creación o la inmensidad; ante ella ha de quedar vencido y muerto ( de ahí toda su exigencia)

Salinas en "Nueve o diez poetas" hace referencia- con bastante sorna- a su alumno Cernuda en Sevilla:" A Luis Cernuda. ¡No me lo ha perdonado aún! ¿y ya va para veinticinco años! No le conocí de primeras. ¿Meses y meses, de octubre a mayo, sentados frente a frente... ¡Y nada!. Pasar lista. Y una voz quebrada y sin color, contestaba desde una banca, ni muy atrás ni muy adelante: -¡Servidor!."
Cuando visita, posteriormente, en su casa al poeta comentará: "Porque allí le conocí...algo más. Difícil de conocer. Delicado, pudorosísimo, guardándose su intimidad para él solo, y para las abejas de su poesía, que van y vienen trajinando allí dentro- sin querer más jardín- haciendo su miel...Por dentro, cristal. Porque es el más licenciado Vidriera de todos, el que más aparta a la gente de sí, por temor de que le rompan algo, el más extraño.
¿Y después de todo, ¿por qué no va a serlo?¿Si se siente ante él un cariño, un cuidado, como ante todo lo superiormente delicado? ¿Si su
poesía es de vidrio, de materia leve, peligrosamente soplada, hasta el límite, cuando parece que la burbuja va a estallar, y de pronto se para, aceptando su forma final maravillosa? ¿Si por sus versos se ve el mundo como por un cristal, ya límpido, ya mojado de lluvia o lágrima? ¿Si su poema, apenas se le toca, despide vibraciones, misterios, de quejumbre musical, como el mejor vaso a orillas del Adriático?"

Por su parte Cernuda en "Estudios sobre poesía contemporánea" señala la predilección de Salinas de tomar el arte como juego .Se refiere a la moda vanguardista e incluso a la etapa de la rehumanización de la poesía hacia 1930 con obras tan importantes como Razón de Amor o La Voz a ti Debida (" el amor que es el tema de esos dos libros me parece otro juego o afectación").
Creo que se está refiriendo a que Salinas trata el tema del amor de modo conceptual ,una visión completamente distinta a la de Cernuda, romántico en eterna lucha entre la realidad y el deseo, (aunque también reflexivo).
Dos grandes poetas DISTINTOS. Me quedo con el autor de estos versos:


DONDE HABITE EL OLVIDO,
En los vastos jardines sin aurora;
Donde yo solo sea
Memoria de una piedra sepultada/ entre ortigas
Sobre la cual el viento escapa /a sus insomnios.

Donde mi nombre deje
Al cuerpo que designa en brazos /de los siglos,
Donde el deseo no exista.

En esa gran región donde el amor,/ ángel terrible,
No esconda como acero
En mi pecho su ala,
Sonriendo lleno de gracia aérea mientras crece el tormento...

Ubú dijo...

Non quero facer elección, máis ben vou a acompañar a Cernuda con Salinas
La aurora borra noches,
el mediodía auroras,
y las tardes le quitan
forma, ser, a los días.
El tiempo borra al tiempo,
queda sólo un gran blanco.
Pero tu nombre, ¿quién,
dime, quién va a borrarlo,
si en nada se le lee,
si no lo ha escrito nadie,
como lo digo yo,
como lo voy callando?

Pedro Salinas. RAZON DE AMOR.

Ubú dijo...

Tamén John Keats, lectura proveitosa e influinte para Cernuda, prefireu acollerse ó esquecemento como deixou de manifesto no seu epitafio:

"Aquí xaz alguén que escribiu seu nome na auga".

maría josé dijo...

Cernuda y Keats...
...Vive con la Belleza- la Belleza que muere-/
y la Alegría, siempre con la mano en los labios/
para decir adiós; y junto al doloroso/
Placer, que es ya veneno mientras la abeja liba;/
¡ah!, y en el propio templo del Deleite, velada,/
tiene Melancolía su altar señero...

Sobre la melancolía, John Keats:la belleza y la muerte

Ubú dijo...

Melancolía pero menos.

"Cando noto que me empezo a deprimir, érgome, lávome, poño unha camisa limpa, cepillo o pelo maila roupa, ato ben os zapatos, de feito prepárome como se fora saír, e unha vez limpo e cómodo, séntome a escribir. Encontro así un alivio grandísimo."
J. Keats, dunha carta ó seu irmán George.

maría josé dijo...

La melancolía, dice Gide, no es sino fervor caído.

"Il y avait une fois une realité

La ré, la ré, la realité"
Louis Aragon

maría josé dijo...

Dijo Keats antes de morir:
"¡Ya noto cómo crecen las flores sobre mí!".
Cumpliendo la voluntad del poeta, el médico que lo atendió en Roma hizo que los sepultureros cubrieran de margaritas la tumba. Shelley -antes de morir ahogado en la Toscana poco después-escribe Adonais, en recuerdo de su admirado Keats: "El cementerio es
un espacio abierto entre las ruinas, / y en invierno lo cubren violetas y margaritas. / Podría hacer que uno se enamorara de la muerte / al pensar en ser enterrado en un lugar tan grato". (prefacio de Adonais)( Me estoy acordando en este momento de la película "Remando al viento", de Gonzalo Suárez)

Otras palabras de Keats a su hermano George y cuñada:"Mientras más conocemos algo, más inadecuado para nuestra satisfacción descubrimos el mundo. Es observación vieja, pero he decidido no aceptar nada sin más, sino examinar la verdad hasta de los refranes más comunes..."

eulalia dijo...

"Para unos vivir es pisar cristales con los pies desnudos; para otros vivir es mirar el sol frente a frente.
La playa cuenta días y horas por cada niño que muere. Una flor se abre, una torre se hunde.
Todo es igual. Tendí mi brazo; no llovía. Pisé cristales; no había sol. Miré la luna; no había playa.

Qué más da. Tu destino es mirar las torres que levantan, las flores que abren, los niños que mueren; aparte, como naipe cuya baraja se ha perdido"

_Luis Cernuda_

Hace ya algunos años me regalaron una edición de La realidad y el deseo. Cómo me recuerdo, exhausta después de haber leído poemas como el Soliloquio del farero.
Cernuda, como otros genios, conversa con un poeta futuro y con un poeta muerto (Lorca) quizá por su incapacidad para "entender a los hombres" de su tiempo.
Luis Cernuda es el desgarrón de la conciencia.
.
.
.
.
Y precisamente de Cernuda y los erizos hablaba el otro día con una -meditabunda- buena amiga.
(Gracias)

...Ciertamente ha sido toda una sorpresa volver y disfrutar de nuevo de la compañía de mis queridos "contertulios".

Desde hoy, ya cinco de noviembre (tal día como hoy murió Cernuda) vuelvo a sentarme en torno a esta mesa para recordarlo.

Ubú dijo...

Con moitísimo pracer, Eulalia, acollo a túa volta a este "locus amoenus" literario, que non anda un sobrado nin de mestres nin de mentores que o ilustren. O voso maxisterio, teu e dos demáis, é para min como un heraclitiano río de auga viva que aporta novidade e sorpresa: "Non sei nada -di Keats-, non lin nada e teño a intención de seguir o consello de Salomón de "obter sabedoría, obter comprensión". Doume conta de que os días arrogantes remataron. Sinto que non podo topar outro gozo no mundo que non sexa unha continua absorción de coñecemento... teño un camiño trazado, ó que se chega mediante a dedicación, o estudio e o pensamento".

Pola túa entrada albisco que houbo estes días nubes negras, o que fai que o meu "mirar el sol frente a frente" semelle superficial e ofensivo diante do voso "pisar cristales con los pies desnudos" e, se ben podería asumir a superficialidade, lamentaría a ofensa.
Albert Camus razoa un xeito de equilibrar as dúas posturas que cito e ofrezo como camiño intermedio no que toparnos: "(...)Non temos superado aínda a nosa condición e sen embargo cada vez coñecémola mellor. Sabemos que nos atopamos nunha situación contradictoria, pero tamén que temos que rexeitar a contradicción e facer todo o que sexa preciso para reducila. Noso cometido de homes estriba en hachar aquelas fórmulas capaces de apaciguar a anguria infinita das almas libres. Temos que voltar coser aquelo que se desgarrou, facer novamente concebible a xusticia nun mundo tan evidentemente inxusto, facer que volte adquirir significación a felicidade para os pobos envenenados pola infelicidade do século. Por certo que se trata dun cometido sobrehumano. Pero o caso é que se chaman sobrehumanas aquelas tarefas que os homes cumplen en moi longo tempo; velaí todo. (...) O principal consiste en non desesperar. (...) ¿Qué significa, en suma, unha literatura desesperada? A desesperación é silenciosa. O silencio mesmo, á postre, ten un sentido se os ollos falan. A verdadeira desesperación é agonía, tumba ou abismo. Se a desesperación fala, se razoa, se, sobre todo, escribe, entón o irmán téndenos a man, a árbore queda xustificada, o amor nace."(...)

María josé dijo...

Desde este 5 de noviembre otoñal y cernudiano,recordamos las palabras de un buen amigo suyo en un homenaje:


"...No me equivoco. Lo que voy a decir es verdad y está en la conciencia de toda persona sensible. La aparición del libro La realidad y el deseo es una efemérides importantísima en la gloria y el paisaje de la literatura española. No me equivoco, porque para decir esto aquí yo he luchado a brazo partido con el libro, leyendo sin gana al acostarme, al levantarme; leyendo con dolor de cabeza, sacando ese poquito de odio que sentimos todos contra autores de obras perfectas; pero ha sido inútil. La realidad y el deseo me ha vencido con su perfección sin mácula, con su amorosa agonía encadenada, con su ira y sus piedras de sombra. Libro delicado y terrible al mismo tiempo, como un clave pálido que manara hilo de sangre por el temblor de cada cuerda. No habrá escritor en España, de la clase que sea, si es realmente escritor, manejador de palabras, que no quede admirado del encanto y refinamiento con que Luis Cernuda une los vocablos para crear su mundo poético propio...

Federico García Lorca

A este amigo le dedicó Cernuda estos versos:

"...Tenga tu sombra paz,
Busque otros valles,
Un río donde del viento
Se lleve los sonidos entre juncos
Y lirios y el encanto
Tan viejo de las aguas elocuentes,
En donde el eco como la gloria humana ruede,
Como ella de remoto,
Ajeno como ella y tan estéril.


Halle tu gran afán enajenado
El puro amor de un dios adolescente
Entre el verdor de las rosas eternas;
Porque este ansia divina, perdida aquí en la tierra,
Tras de tanto dolor y dejamiento,
Con su propia grandeza nos advierte
De alguna mente creadora inmensa,
Que concibe al poeta cual lengua de su gloria
Y luego le consuela a través de la muerte."

"Á un poeta muerto", Luis Cernuda




Gracias Eulalia, amiga, por tu vuelta a la poesía y a las palabras compartidas.

Ubú dijo...

Cine na rúa en Roma. Proxección de REMANDO AL VIENTO na Praza de España. Vémonos na escalinata.

Non estaría mal, ¿eh?.

Eulalia dijo...

Querido Ubú: No eres ni ofensivo ni superficial, pero resulta inevitable ese "desgarrón" cuando hablamos de Cernuda, y de ahí mis pies desnudos, que seguro no son sólo míos, pues todo aquel que se asoma a la literatura y comprende conoce ese dolor del que habla el poeta.
El naipe cuya baraja se ha perdido y lo observa todo desde el faro, dudando si salir a la plaza de la que hablaba Aleixandre o gozar de la perspectiva que la "altura" ofrece.
Estoy convencida de que la literatura cambia a las personas tanto o más que cualquier circunstancia de la vida.
Quizá por eso me alegro tanto de haber encontrado este rincón donde
aprender
y compartir.

***
"Escúchales brotar interminables palabras
aromatizadas de facilidad violenta (...)
Oye sus marmóreos preceptos
sobre lo útil, lo normal y lo hermoso;
óyeles dictar la ley al mundo, acotar el amor, dar canon a la belleza inexpresable,
mientras deleitan sus sentidos con altavoces delirantes (...)
Ésos son, hermano mío,
los seres con quienes muero a solas..."

(La gloria del poeta, Luis Cernuda)

***

En Roma... ¿a qué hora?

MAJO dijo...

La mirada del poeta es poliédrica. “Consiste en la hondura y energía de pensamiento, pasión , emoción y lenguaje humanos”. El poeta no es ningún arrebatado del cielo, encerrado en su urna de cristal. El poeta se rebela , se desmorona y resurge , luchando también con lo real, devolviéndonos nuevas visiones, reveladoras visiones del mundo que, a veces, resultan molestas para la "razón".
La POESÍA no encaja nada bien con el espejo a lo largo del camino , ni con las emociones y sentimientos tibios. La poesía penetra el fondo del espejo desde “el pulso herido que sondea las cosas del otro lado”.

Anonymous dijo...

¿A qué hora sale el avión?

majo dijo...

"La prosa es lo diurno, la poesía es la noche:
Se alimenta de monstruos y símbolos, es el
lenguaje de las tinieblas y los abismos.
No hay una gran novela, pues, que en última instancia no sea poesía."

Ernesto Sábato


"La poesía se explica por sí sola; si no, no se explica."Pedro Salinas


"¿Qué es la poesía?
pregunta es ésta que muy raras
raras veces me he formulado."
Antonio Machado

A los amantes de los libros

Ubú dijo...

Si se me pregunta en qué consiste la poesía, diré, sin pretender agotar la definición, que en ir cargando a las cosas de significados de los que aparentemente carecen y que, no obstante, se encuentran desde siempre en ellas, en espera de que alguien los descubra y nos ayude, al hacerlo, a comprender el mundo y a comprendernos a nosotros mismos. Estos significados pueden ser puramente estéticos -lo que los justifica enteramente- o pueden tener un carácter más profundamente poético y revelador.

Angel Crespo. LAS CENIZAS DE LA FLOR.

Ubú dijo...

Para os amantes dos libros.

Las cosa son una fachada, una costra. Sólo
Dios es. Pero en los libros hay algo divino.
El mundo es misterioso, las cosas evidentes son
misterio, las piedras y los vegetales.Pero en los libros
es posible que haya una explicación, una clave.
Las cosas son duras, la materia, las personas,
las personas son duras e inamovibles.
El libro es flexible, está desprendido. No es una
costra. Emana. El más sucio, el más espeso emana.
Es puro. Está hecho de alma. Es divino. Y además
se entrega.

Henri Michaux. EL RETRATO DE A.

maría josé dijo...

LA POESÍA COMO PUNTO DE CONVERGENCIA DE CUALQUIER TIPO DE ACTIVIDAD INTELECTUAL Y COMO VEHÍCULO DE CONOCIMIENTO DE LA REALIDAD:

La poesía es una forma de vida, más una forma de conocimiento, más una forma de presencia en el mundo. Cualquier acción del hombre pasa a formar parte del enigma- una lectura, una carta, un animal, un símbolo, un amigo-, y es, a la vez, creadora simbólica y vehículo de conocimiento.

Sobre la poesía de Ángel Crespo: La búsqueda de los "caminos convergentes".

Ubú dijo...

Antes de nada, poño o s perdido do meu outro comentario.

Para os "espíritos romanos":
"Me gustaría estar con todos en todas partes escuchando una bella melodía: que hay que vivir, amigos, que hay que vivir, aunque sea cierto que morimos en un banco del paseo una tarde de invierno, con el corazón encogido, intentando aprender a pronunciar la palabra amor."

Ana María Moix. BALADAS DEL DULCE JIM.

MAJO dijo...

La palabra poética no reconoce finalidad ni se sujeta a intención. No comunica propiamente, convoca: convoca o llama hacia el interior de sí misma, y así la poesía se hace o es experiencia de la interioridad de la palabra.
El poema es ante todo un lugar, una estancia, una morada, una casa, una habitación donde el estar y el ser se unifican o, como Machado escribió,” los seres se hacen estares”. Lugar, la palabra poética, de la absoluta interioridad; interior íntimo mío, lo más interior de los más íntimo de mí”
José Ángel Valente

Ubú dijo...

"En Italia, a felicidade é contaxiosa." Stendhal.
Quedades avisados.

CONTRIBUCION AL ESTUDIO HIPERCRÍTICO DE LAS RELACIONES ENTRE POESIA Y LIBERTAD CULTURAL, AL MARGEN DE CUALQUIER DESTEÑIDA APRECIACION SOBRE LA DIMENSION SOCIOLOGICA DE LA LITERATURA DE EXPORTACION.

"(...) La melancolía es un tono vital que ha sobrevivido por encima de todas las situaciones dialécticas y el derecho al humor tibio exige una reivindicación en este año, de gracia. 1968. consagrado universalmente a no sé qué aniversario de no sé qué derechos humanos.
(...) Es cierto. Mi obligación era haber hablado de poesía y sociedad.
Bien. Hay dos clases de escritores: los que colaboran en la enciclopedia Salvat y los que no.
Hay otras muchas dos clases de escritores: los que van a la cárcel y los que no; los que son maricones y los que no; los que serenan el alma de los televidentes españoles y los que no.
Y ante tanta ambigüedad, leche. Dígame usted, señora marquesa, ¿ qué es poesía? (...)".

M. Vázquez Montalbán.

MAJO dijo...

AUTOPOÉTICA
(Palabras contra o tempo)

LEVES, FRÁXILES,
nin esculpidas en pedra,
nin forxadas en ferro,
as palabras,
alento breve
no medio do inmenso xelo,
a penas un eco,
o palpexar
dunha pequena luz
na noite.
Tan soas e desvalidas,
tan vulnerables.
Nin madeira, nin pedra, nin aceiro.
Deixoas caer
como fillas perdidas
na indiferencia que as acolle.
Cavilo, ¿que farán sen min?
A penas tremor de ar,
tépedo pálpito da brisa,
as palabras
tenaces resisten
conmovidas,
pequenas chamas
alimentadas de amor
contra o tempo.
XULIO L. VALCÁRCEL

Ubú dijo...

"ET IN ARCADIA EGO" (Tamén eu na Arcadia), tal foi o emblema que Goethe escolleu para o seu libro VIAXE A ITALIA pola felicidade que ese país lle deu...

"Os praceres do escribir correspóndense exactamente cos praceres da lectura; a dita, a felicidade dunha frase compártese polo escritor e polo lector: polo escritor satisfeito e agradecido á forza descoñecida do seu espírito que lle suxiriu unha combinación de imaxes, e polo lector ar tístico ó que esa combinación satisface." Vladimir Nabokov.

majo dijo...

"En Egipto se llamaban las bibliotecas el tesoro de los remedios del alma. En efecto, curábase en ellas de la ignorancia, la más peligrosa de las enfermedades y el origen de todas las demás".

Jacques Benigne Bossuet

majo dijo...

¿Sabe por qué los libros como éste son tan importantes? Porque tienen calidad. Y, ¿qué significa la palabra calidad? Para mí significa textura. Este libro tiene poros, tiene facciones. Este libro puede colocarse bajo el microscopio. A través de la lente, encontraría vida, huellas del pasado en infinita profusión. Cuantos más poros, más detalles de la vida verídicamente registrados puede obtener de cada hoja de papel, cuanto más “literario” se sea. En todo caso, esa es mi definición. [...] ¿Se da cuenta, ahora, de por qué los libros son odiados y temidos? Muestran los poros del rostro de la vida. La gente comodona sólo desea caras de luna llena, sin poros, sin pelo, inexpresivas.

Faber, profesor


A la gente de color no le gusta El pequeño Sambo. A quemarlo. La gente blanca se siente incómoda con La cabaña del tío Tom. A quemarlo. ¿Alguien escribe un libro sobre el tabaco y el cáncer de pulmón? ¿Los fabricantes de tabaco se lamentan? A quemar el libro. [...] Quemémoslo todo, absolutamente todo. El fuego es brillante y limpio.

Beatty, capitán de bomberos

FARENHEIT 451, Ray Bradbury

Ubú dijo...

"(...) ¿Quere unirse a nos, Montag?
-Si
-¿Qué pode ofrecernos?
-Nada. Cría ter parte do Eclesiastés, e tal vez un pouco do da Revelación, pero, agora, nin siquera me queda iso.
-O Eclesiastés sería magnífico. ¿Onde o tiña?
-Aquí.
Montag tocou a cabeza.
-¡Ah1 -exclamou Granger, sorrindo e asentindo coa cabeza.
(...)
-Eu son A República de Platón. ¿Desexa ler a Marco Aurelio? Mr. Simmons é Marco.
-¿Cómo está vostede? -dixo Mr. Simmons.
-Hola -contestou Montag.
-Quero presentarlle a Jonathan Swift, o autor dese malicioso libro político, As viaxes de Gulliver. E este outro suxeito é Charles Darwin, e aquél é Schopenhauer, e aquél, Einstein, e o que está unda min é Mr. Albert Schweitzer, un filósofo moi agradable, dende logo. Aquí estamos todos, Montag. Aristófanes, Mahatma Gandhi, Gautama Buda, Confucio, Thomas Love Peacock, Thomas Jefferson e Mr. Lincoln. E tamén somos Mateo, Marcos, Lucas e Xoán.(...) Todos somos fragmentos de Historia, de Literatura e de Lei Internacional, Byron, Tom Paine, Maquiavelo ou Cristo, todo está aquí."


Tamén FARENHEIT 451, que tiña que surdir dunha vez neste Cuaderno, un canto ó libro contra a intolerancia. Unha maravilla que, con Un mundo feliz e 1.984, compón a triada esencial das falsas utopías do século vinte.
Só me reconcome ter eu aprazado días unha entrada sobre Farenheit 451, a temperatura á que o papel dos libros se inflama e arde.
Parabéns, Majo.

Ubú dijo...

"(...) ¿Quere unirse a nos, Montag?
-Si
-¿Qué pode ofrecernos?
-Nada. Cría ter parte do Eclesiastés, e tal vez un pouco do da Revelación, pero, agora, nin siquera me queda iso.
-O Eclesiastés sería magnífico. ¿Onde o tiña?
-Aquí.
Montag tocou a cabeza.
-¡Ah1 -exclamou Granger, sorrindo e asentindo coa cabeza.
(...)
-Eu son A República de Platón. ¿Desexa ler a Marco Aurelio? Mr. Simmons é Marco.
-¿Cómo está vostede? -dixo Mr. Simmons.
-Hola -contestou Montag.
-Quero presentarlle a Jonathan Swift, o autor dese malicioso libro político, As viaxes de Gulliver. E este outro suxeito é Charles Darwin, e aquél é Schopenhauer, e aquél, Einstein, e o que está unda min é Mr. Albert Schweitzer, un filósofo moi agradable, dende logo. Aquí estamos todos, Montag. Aristófanes, Mahatma Gandhi, Gautama Buda, Confucio, Thomas Love Peacock, Thomas Jefferson e Mr. Lincoln. E tamén somos Mateo, Marcos, Lucas e Xoán.(...) Todos somos fragmentos de Historia, de Literatura e de Lei Internacional, Byron, Tom Paine, Maquiavelo ou Cristo, todo está aquí."


Tamén FARENHEIT 451, que tiña que surdir dunha vez neste Cuaderno, un canto ó libro contra a intolerancia. Unha maravilla que, con Un mundo feliz e 1.984, compón a triada esencial das falsas utopías do século vinte.
Só me reconcome ter eu aprazado días unha entrada sobre Farenheit 451, a temperatura á que o papel dos libros se inflama e arde.
Parabéns, Majo.

Ubú dijo...

Descubro o comentario repetido, por mor dun mal tecnolóxico, anque ben poidera ser unha iniciativa do inconscente para insistir nos temas importantes.

Me satisface comprobar que neste CUADERNO DE LAS LETRAS non está proscrita a literatura de xénero e que podamos abundar en Farenheit 451, elevada xa a rango de entrada principal, como estou vendo.
Ó fío do primeiro comentario desta novela, lembrei a defensa da imprenta que fai Victor Hugo en NOSA SEÑORA DE PARIS, a de Quasimodo, como instrumento ideal contra o pensamento único. Na obra, o arcebispo de París anda alporizado pola aparición da imprenta á que considera unha catapulta que pode acabar co pensamento teocrático dominante e di Victor Hugo, nunha digresión:
" A IMPRENTA MATARÁ Á ARQUITECTURA"
(...) No século XV todo muda. O pensamento humano descobre un medio para perpetuarse, non só máis duradeiro e máis resistente que a arquitectura, se non tamén máis sinxelo e máis doado. Ás letras de pedra de Orfeo van suceder as letras de chumbo de Gutemberg (nota persoal: escribo Gutemberg, aínda que me consta que por aí aparece Gutenberg, porque non sei se hai consenso en España sobre o xeito de escribilo).
A invención da imprenta foi o maior acontecemento da historia. É a revolución nai. É o modo de expresión da humanidade renovándose de contino, é o pensamento humano despoxándose dunha forma e revestindo outra, é a muda completa e definitiva de pel desa serpe simbólica que, dende Adán, representa a intelixencia.
(...) Baixo a forma da arte da impresión o pensamento é máis imperecedeiro que nunca. É volátil, inasible, indestructible. Mestúrase co aire.
Nos tempos da arquitectura, facíase montaña e apoderábase fortemente dun século e dun lugar. Agora vóltase unha bandada de paxaros...
(...) Pódese derrubar unha parede pero ¿pode exterminarse unha idea que está por todas partes?.

Tal defensa romántica da letra impresa casa ben co libro de Bradbury e, na pregunta final, case que se prefiguran os libres homes-libro. Por certo que NOSA SEÑORA DE PARIS figuraba no Índice de libros prohibidos, non ardeu pero estaba anatematizado.
E, co mellor ánimo de ampliar información, a visión dunha sociedade deshumanizada amosáronna, un pouco antes, George Orwell en "1.984" que data de 1.949 e Aldous Huxley en "Un mundo feliz" que é de 1.932.
Dese "mundo feliz" é este parlamento co que remato:
-Todos vostedes lembran -dixo o Interventor con voz forte e grave-, todos vostedes lembran, supoño, aquela fermosa e inspirada frase de Noso Ford; "A Historia é unha patraña -repetiu lentamente-, unha patraña."
Fixo un xesto coa man, e foi como se con un invisible plumeiro quitara un pouco o pó; e o pó era Harappa, era Ur de Caldea; e algunhas arañeiras, e as arañeiras eran Tebas e Babilonia, e Cnosos e Micenas. Outro movemento do plumeiro e desapareceron Ulises, Xob, Xúpiter, Gautama e Xesús. Outro plumeirazo e aniquiláronse aquelas vellas manchas de suciedade que se chamaron Atenas, Roma, Xerusalén e o Celeste Imperio. Outro, e o lugar onde estivera Italia quedou deserto. Outro, e desapareceron as catedrais. Outro, outro, e fora con O rei Lear e os Pensamentos de Pascal. Outro, ¡e basta de Paixón! Outro ¡e basta de Réquiem! Outro, ¡e basta de Sinfonía!; outro plumeirazo e...

MAJO dijo...

"Entonces pensé que la célebre sentencia de Heine referida a que se empieza quemando libros y se acaba quemando hombres no dejaba de ser una triste realidad que los nazis estaban consumando con fidelidad absoluta, pero no explicaba el hecho en sí de la quema ni lo que pueden significar las destrucciones públicas de libros. Quemar libros es ante todo quemar memoria, sean o no libros de historia, y son los sistemas que necesitan quemar memoria los más propensos a organizar quemas rituales de libros como las que estaban organizando los alemanes. Cabía suponer además que sólo necesitan quemar memoria los sistemas que quieren establecer una nueva memoria y una nueva historia: los que se presentan ante el mundo como un “orden nuevo” y que justamente por eso quieren establecer también una nueva memoria del mundo.
La bala se iba acercando a mí.
Por mi mente empezaron a desfilar imágenes de Qin Shi Huang-di, el emperador que unificó China y que además de construir la gran muralla ordenó quemar todos los libros. Veía rollos ardiendo ante la Gran Muralla. El viento se llevaba sus cenizas. Ardían el Libro de las Odas, el Libro de Los Hechos Extraordinarios, El Libro del Cielo, El libro de los Maestros Primordiales…
La bala se iba acercando a mí.
Qin Shi Huang-di desebaba que con él comenzase China, el mundo y la historia. Pero la propia historia puede resentirse con las influencias exteriores; levantemos pues una gran muralla entre el imperio y el mundo exterior y habremos cerrado el círculo. Dos hechos, la muralla y el fuego destructor de libros que conforman una unidad dialéctica, como más tarde diría Borges, aunque con otras palabras. Y así cabe decir que quemar libros es construir murallas: murallas entre nosotros y el pasado, entre nosotros y el presente (que al ser despojado de pasado pierde su sentido y su sustancia), entre nosotros y el saber, entre nosotros y nuestra propia memoria. Y es también crear, artificialmente, agujeros negros en el seno mismo de las culturas, que empiezan tragando libros y acaban tragando colectividades enteras.
La bala se iba acercando a mí.
Nuevas hogueras fueron apareciendo en mi mente. Veía a los romanos, a los cristianos y a los musulmanes quemando libros. Lo hacían en diferentes épocas pero la escena era parecida: como si fuese una escena que se proyectaba periódicamente en el tiempo. Y pensé. el cristianismo y el Islam quemaron libros despojándonos de la parte de la memoria de Grecia y Roma que no les interesaba o que no podían asimilar, la España de la Contrarreforma quemó libros, la Revolución Francesa quemó libros… Luego volvió la imagen de los nazis cuando corría el mes de mayo de 1933. Hitler le decía a Hermann Rauschning que no deseaba una educación de tipo intelectual, “pues con ella se echa a perder a la juventud” y añadía: “En mi ordenación social crecerá una juventud ante la cual temblará el mundo. Quiero jóvenes violentos, altivos, implacables, crueles”. Oía sus palabras desde muy cerca y pensaba que si alguien quiere establecer un orden donde la violencia, la altivez y la crueldad van a ser ensalzadas y promovidas como virtudes cardinales desde el aparato mismo del Estado se hace necesario abolir de un plumazo toda la tradición humanista que ha puesto en cuestionamiento el ejercicio de la violencia y de la crueldad: para empezar, tienes que renunciar a buena parte de la tradición filosófica, ya desde la antigüedad, y para terminar tienes que abolir también buena parte de la tradición cristiana.
La bala se iba acercando a mí.
Afuera la gente cantaba y repartía fraternalmente la bebida mientras los libros ardían. Las llamas avivaban la noche, que desde el café parecía roja.
La bala continuaba acercándose a mí.
Y mientras permanecía esperando el desenlace veía nuevas quemas de libros. Ahora eran los soviéticos los que se entregaban a la tarea de destruir la memoria. La bala iba ya a perforar mi cráneo cuando oí una carcajada y el proyectil se desintegró en el aire justo antes de rozar mi piel. Miré hacia el lugar del que procedía la risa y vi a Owl que en tono jovial me decía:
-Si el fuego recordara todos los libros que ha devorado, serían muchos más que los ahogados que a veces recuerda el mar. ¿Qué te ha parecido la experiencia, caro amico? ¿Te gustaría que diésemos un paseo por el núcleo mismo de la historia?
-¡¡¡Nooo!!! –grité sintiendo que me faltaba el aire.
-Ja, ja –rió con violencia Owl-. La suerte está echada y aquí no cabe la negación. Prepárate para modificar tu visión de la vida y de la muerte. Nos vamos de viaje al centro de la realidad."

JESÚS FERRERO

Ubú dijo...

"Constituía un pracer especial ver as cousas consumidas, ver os obxectos denegridos e cambiados. Coa punta de bronce do soplete nos puños, con aquela xigantesca serpente cuspindo seu petróleo velenoso sobre o mundo, o sangue latexáballe na cabeza e as súas mans eran as dun fantástico director tocando todas as sinfonías do lume e das chamas para destruir os pingallos e ruinas da Historia."

Ese é o inicio de FARENHEIT 451 e xa aparece aí a liquidación do pasado perante o lume purificador, un uso sancionado pola tradición, como moi ben sabía Bradbury que convirte a queima de libros e os bombeiros e os seus símbolos en trasuntos contemporáneos dos Autos de Fe e da Santa Inquisición.
Ademáis das cremacións que menciona Jesús Ferrero, hai outras dúas que testemuñan o costume: o non probado pero significativo incendio da biblioteca de Alexandría polos musulmáns, os manuscritos da cal, según se dicía, serviron de combustible para os baños públicos por espacio de seis meses e a purga da biblioteca de don Quixote, que rematou en queima.
Con todo, o lume non deixa de ser unha concesión ó espectáculo, un vistoso rito de exaltación de vontades que non supón a intervención definitiva nin moito menos. A actuación do Poder é máis insidiosa, menos visible pero con vocación de permanencia: percurar un pensamento único que sexa o seu, democratizar a parte máis ramplona do espectáculo televisivo, ir eliminando, de a pouco, no ensino as asignaturas que fomentan o disenso e incorporar outras máis inocuas ( tan de hoxe), aprobar horarios laborais desproporcionados, etc. Algo diso se conta no fragmento de FARENHEIT 451 que Majo ofrece na entrada principal e, expresamente, dillo Faber a Montag: "(...)Non son libros o que vostede precisa, senón algunhas das cousas que nun tempo estiveron nos libros. O mesmo detalle infinito e as mesmas ensinanzas poderían ser proxectados a traverso de radios e televisores, pero non o son. Non, non: non son libros o que vostede está buscando. Búsqueo onde poida atopalo, en vellos discos, en vellas películas e en vellos amigos; búsqueo na Natureza e búsqueo por si mesmo. Os libros só eran un tipo de receptáculo onde almacenabamos unha serie de cousas que temiamos esquencer. Non hai nada máxico neles. A maxia somentes está no que din os libros, en cómo xunguían os diversos aspectos do Universo ata formar un conxunto para nós. (...)".
A abolición da Historia, da que fala Ferrero, queda suxirida en FARENHEIT 451 e amosada con craridade en 1.984 e en UN MUNDO FELIZ. Na novela de Orwell na voz do narrador: "Noutro rincón había unha pequena librería. Winston deuse presa en examinala. Non había ningún libro interesante nela. A caza e destrucción de libros realizárase dun xeito tan completo nas barriadas proles como nas casas do Partido e noutras partes. Era case imposible que existira en toda Oceanía un exemplar dun libro impreso antes de 1.960.(...)Era imposible aprender historia por medio dos monumentos e a arquitectura. As estatuas, inscripcións, lápidas, os nomes das rúas, todo o que poidera botar luz algunha sobre o pasado, fora alterado sistemáticamente." En UN MUNDO FELIZ é o Interventor Universal quen fala: " (...)- Oitocentos partidarios da Vida Sinxela foron liquidados polas ametralladoras en Golders Green (...) Logo produciuse a matanza do Museu Británico. Dous mil fanáticos da cultura gaseados con sulfuro de dicloretil.
(...)- Á fin -dixo Mustafá Mond-, os Interventores comprenderon que o uso da forza era inútil. Os métodos máis lentos, pero infinitamente máis seguros, da Ectoxenesia, o condicionamento neopavloviano e a hipnopedia...
(...)-Coordinada cunha campaña contra o Pasado; co peche dos museus, a voadura dos monumentos históricos ( afortunadamente a maioría deles xa foran destruidos na Guerra dos Nove Anos ); coa supresión de todos os libros publicados antes do ano 150 d. F..."
A acción de 1.984 ten lugar despois da Revolución na Idade do Gran Irmán, a de UN MUNDO FELIZ no tempo d. Noso Ford ( despois de Ford).

Como remate, deixo esta pérola, estrofa dunha canción falanxista que eu inda cheguei ouvir, como exemplo do advenemento da Nova Historia dos vencedores:
El sol de justicia de una NUEVA ERA,
radiante amanece en nuestra nación.

Saúdos.

Ubú dijo...

Se santa Cecilia foi unha mártir da fe, aquí temos unha mártir do pensamento libre.

"- Non poden quedar cos meus libros - dixo.
- Xa coñece a lei - repricou Beatty -. ¿Ónde está seu sentido común? Ningún deses libros está dacordo có outro. Vostede leva aquí enfechada anos cunha condeada torre de Babel. ¡Esquénzase deles! A xente deses libros nunca existiu. ¡Imos!
Ela meneou a cabeza.
(...) Abriu lixeiramente os dedos dunha man; na palma da mesma había un obxecto delgado.
Un vulgar misto de cociña.(...)
Os dedos da mulller engarfáronse no único misto. Os vapores do petróleo rodeabanna. Montag sinteu que o libro agochado latexaba como un corazón contra o seu peito.
-Marche -dixo a muller.
(...) No porche frontal, a onde ela se asomara para calibralos silenciosamente coa mirada, e había unha condea naquel silencio, a muller permaneceu inmóvil.
(...) A muller, no porche, cunha mirada de desprecio para todos, estirou o brazo e prendeu o misto, fregándoo contra a varanda.(...)"

FARENHEIT 451.

majo dijo...

"Esto, las piras de libros, no forma parte de la ciudad. Está sucediendo ahora. Así que esto, el arder de los libros, no sucede en un pasado remoto ni a escondidas. Tampoco es una pesadilla de ficción imaginada por un apocalíptico. No es una novela. Por eso el fuego va lento, porque tiene que vencer las resistencias, la impericia de los incendiarios, la falta de costumbre de que ardan los libros. La incredulidad de los ausentes. Bien se ve que la ciudad no tiene memoria de ese humo perezoso y reticente que se mueve en la extrañeza del aire. Incluso tiene que arder lo que no está escrito…
LOS LIBROS ARDEN MAL, Manuel Rivas

Ubú dijo...

Ninguno de los libros de este mundo
te aportará felicidad, pero secretamente te devuelven
a ti mismo.

Allí está todo lo que necesitas,
sol y luna y estrellas,
pues la luz que reclamas
habita en tu interior.

Ese saber que tú tanto buscaste
por bibliotecas, resplandece
desde todas las páginas,
puesto que es tuyo ahora.

Herman Hesse. LIBROS.

MAJO dijo...

«Un libro es sólo un libro. Es papel, tinta e impresión.
Si Ud. lo acuchilla, no sangra.
Si Ud. lo golpea, no sufre magulladuras.
Si Ud. lo quema, no grita.
[Ruido de llamas]
Quemar un libro, quemar cien, quemar un millón.
¿Qué es lo que hace la diferencia? »

Ellos quemaron los libros, Stephen Vincent Benét,

Por cierto, felicito a UBÚ por sus comentarios ( estuve releyendo algunos y he disfrutado mucho con su palabra certera, crítica ,y a la vez poética)
A Ubú unos versos de "Soliloquio del farero":
..."Y si tu imagen tiembla en las aguas tendidas,
Es tan solo una imagen;
y si el tiempo nos lleva, ahogando tanto afán insatisfecho,
Es solo como un sueño;
Que ha de vivir tu voluntad de piedra..."

Ubú dijo...

PADRE UBÚ. ¡Ah, meus amigos! Conseguistes emocionarme. Sen embargo, non me ablandarei ata o punto de regalarvos cartos...

"El fuego, en una de las comedias de Bernard Shaw, amenaza la biblioteca de Alejandría; alguien exclama que arderá la memoria de la humanidad, y César le dice: "Déjala arder. Es una memoria de infamias".

J.L. Borges. DEL CULTO DE LOS LIBROS, en Otras Inquisiciones.

"Toda civilización e toda perfección moral saíron do espirito da literatura, que é alma da dignidade humana".

Thomas Mann.

César tiña o poder e queimaba. Mann fuxeu dos que queimaban e tiñan o poder, e se miraban no espello da Roma Imperial.

MAJO dijo...

..."No conozco un placer como el de los libros, y poco leo.Los libros son presentaciones a los sueños, y no necesita presentaciones quien, con la facilidad de la vida, entre en conversación con ellos. Nunca he podido leer un libro entregándome a él; siempre a cada paso, el comentario de la inteligencia o de la imaginación me ha interrumpido la secuencia de la propia narrativa. Después de unos minutos, quien escribía era yo, y lo que estaba escrito no estaba en ninguna parte."
LIBRO DEL DESASOSIEGO, F. Pessoa

¿Será el acto de lectura uno de los viajes interiores esenciales para cada ser humano? ¿Por qué la necesidad de releer?
A UBÚ

Ubú dijo...

Primeiro poñer o til nese "espirito" devaluado da cita de Mann.

Retirado en la paz de estos desiertos,
con pocos, pero doctos, libros juntos,
vivo en conversación con los difuntos
y escucho con mis ojos a los muertos.

Si no siempre entendidos, siempre abiertos,
o enmiendan, o fecundan mis asuntos;
y en músicos callados contrapuntos
al sueño de la vida hablan despiertos.

Las grandes almas que la muerte ausenta,
de injurias de los años, vengadora,
libra, ¡oh gran don Iosef!, docta la emprenta.

En fuga irrevocable huye la hora;
pero aquélla el mejor cálculo cuenta
que en la lección y estudios nos mejora.

Tarde ou cedo, este soneto que escribeu Quevedo na Torre de Juan Abad tiña que comparecer aquí polo seu propio tema. Pero é o certo que fun na súa busca porque no fragmento de Pessoa sintía un parentesco: o pracer de ler, sen dúbida, mais tamén a parquedade na lectura, a relación dos libros e os soños ou esa expresión de "entrar en conversación".
E de carambola, serviume para dar resposta, ou unha posible resposta, por mellor dicir, ás cuestións que Majo me lanzaba porque para Quevedo é indubidable que a lectura é unha viaxe interior trascendental.
Á segunda pregunta ía respostar cunha humorada que supoñía que relemos porque no seu momento lemos mal. Resulta que o xenio de Quevedo exprésao mellor que min nos dous primeiros versos do segundo cuarteto, que non se esgotan as interpretacións dun libro nunha lectura.

Saúdos.

Ubú dijo...

Hoxe vou voltar sobre a obra de Ray Bradbury e querería antes de proseguir sinalar que, das tres antiutopías literarias mencionadas máis arriba, a que mellor resiste o paso do tempo é FARENHEIT 451.
A novela de Bradbury participa de UN MUNDO FELIZ sen quedar constreñida polo rigor e a frialdade intelectual desta, e resulta máis imaxinativa e máis lírica que 1.984, unha novela escrita cunha linguaxe funcionaresca que non axudaba moito a mantela viva, lastrada ademáis por ser unha obra conxuntural.
Tralo inciso, agora si, retomo a Bradbury. Na súa obra podemos comprobar que, antes e despóis de FARENHEIT 451, andivo a voltas cos libros, a cultura e o humanismo, asuntos do seu especial interés, e no prólogo a unha nova edición da novela indica algúns dos contos que a orixinaron, nos que xa estaban esbozados os homes-libro e o totalitarismo cultural. A este respecto, di o autor que FARENHEIT 451 non trata tanto da censura como dos efectos dañinos da televisión e dos medios de comunicación de masas, que destrúen o interés pola lectura e proporcionan información, que non coñecemento, parcial e descontextualizada e así acabas sabendo a data de nacemento de Napoleón, por exemplo, pero non sabes nada máis del nin da súa importancia histórica.
No 1951, dous anos antes da distopía incendiaria, escribeu un libro de relatos que chamou O HOME ILUSTRADO, unha declaración de principios xa no título. O narrador é un home ilustrado no dobre sentido figurado e real, está tatuado dos pés ó pescozo e cada tatuaxe cobra vida e conta unha historia, é o modelo acabado do home-libro de FARENHEIT 451. Unha das narracións, OS DESTERRADOS, fala da prohibición e da queima de libros, nela cóntasenos a derrota do derradeiro foco de resistencia do mundo da fantasía a mans dunha humanidade esaxeradamente científica.
Exiliados no planeta Marte, William Shakespeare e Ambrose Bierce e outros autores, e as meigas de MacBeth, Drácula, monstros, pantasmas, ..., baixo o mando do señor Edgar Allan Poe apréstanse ó enfrontamento final.
Na terra os seus libros foron destruidos, autores e criaturas sobreviven aínda porque, contra a lei, alguén inda conserva e le algúns exemplares, pero cando o último exemplar desapareza...
O autor reivindica os libros, en especial a literatura fantástica, a imaxinación fronte a un ultra-racionalismo reductor, nun relato emocionante que recomendo coa mesma euforia con que o lin hai tantos anos.

" (...) Porque os libros que falan deses temas horribles destruironse hai cen anos. Legalmente. Quedou prohibida a posesión deses espantosos volumes. Os libros que vostede ve agora son os derradeiros exemplares, gardados como documentos históricos nos sotos do Museu.
Smith agachouse para ler os títulos poeirentos:
Contos de Misterio e Imaxinación, por Edgar Allan Poe. Drácula, por Bram Stoker. Frankenstein, por Mary Shelley. Outra Volta de Tuerca, por Henry James. A Filla de Rapaccini, por Nathaniel Hawthorne. Un Suceso na Ponte de Owl Creek, por Ambrose Bierce. Alicia no País das Maravillas, por Lewis Carroll. Os Sauces, por Algernon Blackwood. O Mago de Oz, por L. Frank Baum. A Estraña Sombra sobre Innsmouth, por H. P. Lovecraft. ¡E máis! Libros de Walter de la Mare, Wakefield, Harvey, Wells, Asquith, Huxley... todos autores prohibidos. Todos queimados o mesmo ano no que se prohibeu celebrar a víspera de Tódolos Santos e no que o Nadal quedou fóra da lei.(...)"
"Comezamos de novo. Non poderiamos facer nada tan simbólico como consagrarnos firmemente á ciencia e o progreso.
Mirou ó seu tenente e fixo un aceno coa cabeza.
- Os libros.
As chamas iluminaron as desteñidas letras douradas dos títulos: Os sauces, O forasteiro, Mirade a este soñador, O doutor Jeckill e o señor Hyde, A terra de Oz, Pellucidar, O mundo perdido, O soño dunha noite de verán, e os monstruosos nomes de Machen e Edgar Allan Poe e Cabell e Dunsany e Blackwood e Lewis Carroll. Os nomes, os antigos nomes, os perversos nomes."
Ray Bradbury. Os desterrados.

Ubú dijo...

Entro no CUADERNO para deixar constancia da miña desidia.
No párrafo final do comentario de onte, onde pon "Jeckill" ha poñer, por suposto, "Jeckyll" pero non foi así porque, aínda temendo unha errata, non me erguín para comprobalo no meu exemplar da novela de Stevenson. Agora si restitúo ó doutor Jeckyll a súa total persoalidade, coa consideración de que trocar o "y" polo "i" pode non ser, neste caso, cousa baladí, que viría sendo ese "y" que comparte co señor "Hyde" a molécula común, ese pouco de cada ún no outro.

MAJO dijo...

" Lo llaman poeta. /Aprendió a no llorar sin un motivo, / casi siempre piadoso, / se compró un plumier nuevo y echó a andar/ detrás de una manzana que rodaba./ Vivió con la esperanza del que crea. / Se sintió muchas noches, como todos, /el ser más afligido de este mundo. // ( Si lo ven algún día, díganle/ que lo sigo esperando en el silencio/ de un verso nunca escrito, de un jamás, / de una mirada puesta en el mañana.)"
...........................
"¿Y para qué poetas? /¿Para qué un ser se inclina sobre el abismo blanco / del papel, descompone/ su amor venido a rabia, sus verdades/ en una verdad única, sus vidas/ en una sola vida? // ¿ Y para qué poetas? / ¿Para qué la palabra en el silencio/ y el amor en la muerte? / ¿Para qué la esperanza de trocar lo insalvable/ y salvarlo? // Poetas. /¿ Y para qué poetas a esta altura?/ A esta altura de sed y de pregunta. / A esta altura fundada contra el vértigo/ por vocación de salto y plenitud. "

"La caja vacía", de José Manuel Díez.
Un saludo.

Ubú dijo...

Poetas e bibliotecas.
"(...) actualmente a tecnofilia -é dicir, a cultura da computadora- está facendo desaparecer a cultura occidental clásica, borrándoa literalmente, dunha forma tan rápida que non nos estamos a dar conta siquera.
(...)Un exemplo concreto da desaparición da cultura occidental é a batalla que tivemos o ano pasado para evitar que a Biblioteca Pública de San Francisco destruira centos de miles de libros porque, según eles, tíñannos na computadora y pensaban que non necesitaban xa os libros orixinais."
Lawrence Ferlinghetti, poeta e fundador da editorial City Lights, nunha entrevista de 1.998.

¿Será Internet a nova pira electrónica dos libros?

"De vez en cuando conviene rebelarse contra la realidad. Ignorarla. Sumergirse en la ficción. Coincidir con aquel santo varón que dijo que el arte es la vida sin sus partes aburridas. No comprar los periódicos, no ver los telediarios y dedicar la jornada a leer libros, ver películas y escuchar discos. ¿Vivir en el limbo, comportarte como un marciano que sólo está de paso en tu ciudad? No exactamente. De lo que se trata es de practicar un tipo de defensa propia muy razonable para tu cerebro castigado por los políticos, los radiopredicadores, los programas de Tele 5, los rebuznos (...)
Este elogio de la ficción no pretende ser una reivindicación de la alienación permanente como forma de vida. Sólo es una llamada de atención a una realidad que cada vez se esfuerza menos por captar nuestro interés.
Evidentemente, de la realidad no hay quien se escape. Y hay partes de ella, las que protagonizamos nosotros, que pueden estar fracamente bien y ser casi tan apasionantes como una película. Pero lo que entendemos por auténtica realidad es tan solo una realidad impuesta frente a la que hay que tomar ciertas precauciones si no queremos que nos resulte excesivamente opresiva.
(...) Tenemos la casa llena de música, de cine y de literatura que no consumimos porque hay que seguir la actualidad, porque hay que vivir en el mundo real, porque tenemos que comportarnos como adultos, porque no se puede vivir en el limbo. Porque puede que el arte sea hermoso pero no es real... Bueno, ¿y qué?."
Ramón de España, do seu artigo ELOGIO DE LA FICCIÓN.

MAJO dijo...

A LA BÚSQUEDA DE LAS FUENTES DE LA ESCRITURA:

..."Extraordinario domingo de primavera en el que cierro las ventanas y releo El castillo, novela infinita e incapaz de tener final, entre otras cosas porque en ella el agrimensor no viaja de un lugar a otro, sino de una interpretación a otra, de un comentario a otro. Se detiene el Agrimensor en todos los recodos del imaginario camino y lo comenta todo. Se diría que se dedica a escribir buscando llegar a las fuentes de la escritura, pero mientras tanto va comentando- en un conjunto de comentarios que acaban volviéndose infinitos- el mundo. Parece estar buscando siempre al primero que nombró algo, a la fuente original. Busca encontrar al primero que escribió algo, al hombre que escribió la primera palabra o frase. Pero para ello debe medirse con mil años de escritura. Al contrario del Quijote, la novela de Kafka no tiene como asunto implícito el mundo de los libros- K. es agrimensor, no lector ni escritor-, y por tanto no tiene el mal de Montano ni se plantea problemas relacionados con la escritura, pero lleva esos problemas en su propia estructura novelesca, puesto que lo esencial de la peregrinación de K. no consiste en desplazarse, sino en ir de una exégesis a otra, de un comentarista a otro, en escuchar a cada uno de ellos con atención apasionada, y luego en intervenir y en discutir con todos según un método de examen exhaustivo..."

EL MAL DE MONTANO, Enrique Vila-Matas, Anagrama ( lo recomiendo)

UNA PROPUESTA SOBRE EL TRIUNFO DE LA LITERATURA,LA VICTORIA SOBRE LOS ENEMIGOS DE LA CULTURA LIBRESCA.

Ubú dijo...

Entramos nesta BIBLIOTECA e Cernuda alertábanos contra o arrebato exclusivo dos libros que nos afasta da vida. Tamén soubemos do PERIGO dos libros, do PODER dos libros e, finalmente, do AMOR ós libros ós que sempre defendemos.
E laiámonos das piras destructoras pero os libros poden desaparecer por puro abandono, o MENOSPRECIO dos libros: "(...)-Como demostra esta carta, as emigracións non se dirixen exclusivamente ó sur, senón cara un lugar específico da selva brasileira.(...)
Bates, da Comisión Wildlife, aventurou a suposición de que os libros regresaban a un estado natural.
-Isto ten consistencia -argumentou-. Os libros nacen das árbores. ¿Quén sabe se posúen concencia, aínda que só sexa a un nível químico, da súa orixe? Arelaban voltar á selva, e agora póñenno en práctica.
O señor Tone quixo saber se os libros podían sintirse despreciados, rexeitados.
-Son material pedagóxico -continuou-. Están aí,semana tras semana, sen que os lean. ¿Qué sinten? Ben, un ser humano, na súa frustración, podería suicidarse, e isto é o que fan: mátanse como lemingos. Toda miña vida estiven rodeado de libros, e creo estar calificado para afirmar que os comprendo.

(...) Levantando os prismáticos, vía as formas dos que ían en cabeza, voando ó mesmo ritmo. Elevábanse nun esforzo heroico para que o resto da bandada non rozara os tellados da cidade.(...) Tal vez habería dez mil libros, tal vez un millón..., ¿quén podía sabelo? (...) Había vellos tomos de menciña de tapas brillantes, coas follas molladas e pingando a causa dun puallo recente. Moi perto voaban volumes de poesía encadernados en pel verde ou azul, de follas de papel semellante ó de embalar.
(...) Alí estaba toda a literatura, toda a filosofía, todas as ciencias antigas e modernas, o resumo do pensamento escrito. Sankey enfocou os prismáticos nos títulos máis pertos: os Pensamentos, de Pascal, nun pequeno volume azul; as Follas de Herba, de Whitman, en verde oliva;(...) Aleteaban e escintilaban en mil cores contra a luz do sol, xa no solpor ou tal vez disminuida por outros miles de volumes; libros de peto policíacos, a carón do Tractatus logico-philosophicus; Voltaire unda Tomás de Aquino; Rabelais ó lado de Elizabeth Barrett Browning. (...)"
INFORME SOBRE A EMIGRACIÓN DO MATERIAL PEDAGÓXICO. John Sladek.

MAJO dijo...

EL AMOR A LOS LIBROS, EL PODER DE LOS LIBROS, EL ODIO A LOS LIBROS, EL MENOSPRECIO Y EL OLVIDO... y otra vez el poder de los libros como guardianes infinitos de las palabras y, en definitiva, de la vida del ser humano:

“Volvió a preguntarse para quién escribía el Diario. ¿Para el pasado, para el futuro, para una época imaginaria? Frente a él no veía la muerte, sino algo peor: el aniquilamiento absoluto. El Diario quedaría reducido a cenizas y a él lo vaporizarían. Sólo la Policía del Pensamiento leería lo que él hubiera escrito antes de hacer que esas líneas desaparecieran incluso de la memoria. ¿Cómo iba usted a apelar a la posteridad cuando ni una sola huella suya, ni siquiera una palabra garrapateada en un papel iba a sobrevivir físicamente?
En la telepantalla sonaron las catorce. Winston tenía que marchar dentro de diez minutos. Debía reanudar el trabajo a las catorce y treinta. Qué curioso: las campanadas de la hora lo reanimaron. Era como un fantasma solitario diciendo una verdad que nadie oiría nunca. De todos modos, mientras Winston pronunciara esa verdad, la continuidad no se rompía. La herencia humana no se continuaba porque uno se hiciera oír sino por el hecho de permanecer cuerdo. Volvió a la mesa, mojó en tinta su pluma y escribió:

Para el futuro o para el pasado, para la época en que se pueda pensar libremente, en que los hombres sean distintos unos de otros y no vivan solitarios... Para cuando la verdad exista y lo que se haya hecho no pueda ser deshecho:
Desde esta época de uniformidad, de este tiempo de soledad, la Edad del Gran Hermano, la época del doblepensar... ¡muchas felicidades! “

EL DIARIO ( PROHIBIDO) DE WINSTON ( 1984, DE Orwell)

Ubú dijo...

"-Traballos, xogos... Ós sesenta anos nosas forzas son exactamente as mesmas que ós dezasete. Na Antigüidade, os vellos adoitaban renunciar, retirarse, entregarse á relixión, pasar o tempo lendo, pensando... ¡Pensando!(...) Na actualidade o progreso é tal que os anciáns traballan, os anciáns cooperan, os anciáns non teñen tempo nin ocios que non poidan encher co pracer, nin un só momento para sentarse e pensar;

(...)-Esta é a sá de Control Hipnopédico.
(...)-¿Len a Shakespeare? -preguntou o Salvaxe mentras se dirixían hacia os laboratorios Bioquímicos, ó pasar por diante da Biblioteca da Escola.
-Claro que non -dixo a Mestra Xefe, ruborizándose.
-Nosa Biblioteca - explicou o doctor Gaffney- contén só libros de referencia. Se nosos xoves necesitan distraccións poden ir ó sensorama. Por principio non os animamos a dedicarse a diversións solitarias.

(...) -Pero, ¿por qué está prohibido? -preguntou o Salvaxe.
Na excitación que lle producía o feito de coñecer a un home que lera a Shakespeare, olvidara momentáneamente todo o demáis.
O Interventor engruñou os hombreiros.
-Porque é antigo; ésta é a razón principal. Aquí as cousas antigas non nos son útiles.
-¿Anque sexan fermosas?
-Especialmente cando son fermosas. A beleza exerce unha atracción, e nos non queremos que a xente se sinta atraída por cousas antigas. Queremos que lles gosten as novas.
-¡Pero se as novas son horribles, estúpidas! ¡Esas películas nas que só saen helicópteros e o público "sinte" cómo se bican os actores! -John fixo un aceno-. "¡Cabróns e monos!"
Somentes nestas palabras de Otelo atopaba o vehículo axeitado para expresar o seu desprecio e o seu odio."

UN MUNDO FELIZ. Aldous Huxley.

"El que cómodamente se toma la libertad de no pensar, cada vez tiene menos pensamiento. No sólo es que no se llena de pensamiento, sino que se vacía en una proporción de dos de pérdida por una de no avanzar." Ramón Gómez de la Serna no DIARIO PÓSTUMO.

Para a época na que se poida pensar libremente...

Ubú dijo...

"Una biblioteca puede cambiar un barrio conflictivo. Sólo la cultura nos puede salvar de la violencia".
Meira Delmar, poetisa colombiana e directora durante trinteseis anos da Biblioteca Pública del Atlántico, en Barranquilla.

MAJO dijo...

"Todo estará en sus ciegos volúmenes. Todo: la historia minuciosa del porvenir, Los egipcios de Esquilo, el número preciso de veces que las aguas del Ganges han reflejado el vuelo de un halcón, el secreto y verdadero nombre de Roma, la enciclopedia que hubiera edificado Novalis, mis sueños y entresueños en el alba del catorce de agosto de 1934, la demostración del teorema de Pierre Fermat, los no escritos capítulos de Edwin Drood, esos mismos capítulos traducidos al idioma que hablaron los garamantas, las paradojas que ideó Berkeley acerca del Tiempo y que no publicó, los libros de hierro de Urizen, las prematuras epifanías de Stephen Dedalus que antes de un ciclo de mil años nada querrán decir, el evangelio gnóstico de Basílides, el cantar que cantaron las sirenas, el catálogo fiel de la Biblioteca, la demostración de la falacia de ese catálogo. Todo, pero por una línea razonable o una justa noticia habrá millones de insensatas cacofonías, de fárragos verbales y de incoherencias. Todo, pero las generaciones de los hombres pueden pasar sin que los anaqueles vertiginosos —los anaqueles que obliteran el día y en los que habita el caos— les hayan otorgado una página tolerable".

LA BIBLIOTECA TOTAL, Borges

¿A qué nos recuerda este caos descrito por el autor?

Anonymous dijo...

Retirado en la paz de estos desiertos,

con pocos pero doctos libros juntos,

vivo en conversación con los difuntos

y escucho con mis ojos a los muertos.
QUEVEDO

Ubú dijo...

No ámbito particular lémbrame a miña propia biblioteca caótica.
Na esfera pública podería semellar este CUADERNO...

"Nunha folla de papel está contido o infinito".

"O mérito da literatura radica en transmitir cada verdade. Expande o horizonte para facer infinito o espacio e serve como unha ponte que se extende por miles de anos.
Traza para a posteridade tódolos camiños e fendas e reflicte imaxes de anciáns venerables.
Volten erguerse os ruinosos edificios dos reis sabios da antigüedade e que se escoiten a todo pulmón as súas voces amonestadoras, levadas polo vento dende antano.
Ningunha rexión elle remota, pois todo o abrangue.
Ningunha verdade elle tan sutil que non a poida tecer na súa vasta rede."
ENSAIO SOBRE A LITERATURA. Lu Chi (261-303), coñecido como Wen-fu, poeta e crítico chinés.

MAJO dijo...

“Una biblioteca no es sólo un lugar de orden y de caos; es también el reino del azar. Los libros, aun después de tener asignado un estante y un número, conservan una movilidad propia. Abandonados a sus propios recursos, se reúnen formando agrupaciones inesperadas obedeciendo a reglas secretas de similitud, genealogías nunca registradas o intereses y temas comunes.”

La creación de una biblioteca personal participa de un razonado azar, de una metódica disposición de intereses lectores sujetos a las leyes de la improvisación...

“Hay bibliotecas que deben su creación a una afectación del gusto, o a regalos o encuentros casuales. En el desierto de Adrar, en la Mauritania central, las ciudades-oasis de Chinguetti y Ouadane albergan todavía docenas de antiguas bibliotecas cuya ordenación, cuya existencia incluso, se debe al azaroso paso de caravanas que transportaban especias, peregrinos, sal y libros.”

ALBERTO MENGUAL

Como dijo Heráclito: "tal como un revoltijo de desperdicios arrojados al azar es el orden más hermoso, así también el universo"- cosmos para él- y esta palabra buscaba designar la armonía y la equilibrada organización de los planetas y las estrellas
..........................
Bibliotecas...en unas predomina la línea recta ( necesaria sin duda), pero también existe un orden vital ( como diría Ortega) guiado por el "impulso ordenado de la pasión lectora" y muchas cosas más.
Un saludo afectuoso a UBÚ, siempre en este cuaderno que se va haciendo, día a día, azar tras azar, con personas como tú.

Ubú dijo...

-Una biblioteca mal ordenada puede ser algo totalmente inservible.
-En mi caso no es así. Yo tengo la facultad que Gastón Baquero deniminaba "Serendípiti", es decir la capacidad que tienen algunas personas para encontrar en un libro aquello que necesitan en un momento determinado, cualquiera que sea la estantería en que se encuentre, la materia de que se trate o la página en que se halle.

Dunha entrevista a Eduardo Sotillos.
No caos da miña biblioteca eu tamén teño "serendípiti" para escribir no CUADERNO.

Ubú dijo...

As presas por acudir á comida familiar fixeron que o anterior comentario quedara "fané y escangallado". Así pois, Ubú que é moi agradecido acolle como auga de maio o saúdo afectuoso, "por ser vos quien sois".
Doutra banda, esas presas aludidas son as responsables de que escribira "deniminaba" onde debería poñer outra cousa que deixo ó bo xuicio dos concurrentes descobrir, e o come-come do meu prurito corrector fai que correxa o MENGUAL de Majo por MANGUEL que, salvo error ou omisión, tal é o apelido. Con moitísimo cariño, claro.

Ubú dijo...

"Lo de quemar libros no es más que una muestra de que el progreso existe. Antiguamente se prefería quemar escritores."

Perich. MUNDO, DEMONIO Y CARNE (GRAN PERICHCIONARIO).

Ubú dijo...

"Durruti colaboró con medio millón de francos para el mantenimiento de la Librairie International.
Después de la proclamación de la República, los anarquistas quisieron trasladar la sede de la editorial a Barcelona. Esta labor nos costó miles de pesetas. Pero en la aduana francesa de Port-Bou, los gendarmes franceses prendieron fuego a todo el material. Así se perdió el fruto de tantos gastos y sacrificios" Testimonio de Alejandro Gilabert recollido en "EL CORTO VERANO DE LA ANARQUÍA. Vida y muerte de Durruti", de Hans Magnus Enzensberger.

Ubú dijo...

"Os libros non desaparecerán nunca. A televisión, o vídeo, etcétera, poden informar, pero non inspiran. Somentes o libro é capaz de inspirar o amor ó coñecemento".

Ray Bradbury.

MAJO dijo...

LIBRO

Pero Tafur viajó, quizá, sólo para poder hacer luego memoria de su viaje. ¿Sólo por escribirlo? Aun ignorándolo, el destino de todo escritor es quizá haber vivido para convertirse en libro. Bien lo indica Jaime Gil de Biedma cuando nos confiesa que, antes que poeta, quiso ser poema. Más que viajero, el caballero Pero Tafur quiso ser viaje: quiso ser el libro que nos cuenta el viaje de Pero Tafur.

"Los raros!, PERE GIMFERRER

MAJO dijo...

GIACOMO CASANOVA ACEPTA EL CARGO DE BIBLIOTECARIO
QUE LE OFRECE, EN BOHEMIA, EL CONDE DE WALDSTEIN

Escuchadme, Señor, tengo los miembros tristes.
Con la Revolución Francesa van muriendo
mis escasos amigos. Miradme, he recorrido
los países del mundo, las cárceles del mundo,
los lechos, los jardines, los mares, los conventos,
y he visto que no aceptan mi buena voluntad.
Fui abad entre los muros de Roma y era hermoso
ser soldado en las noches ardientes de Corfú.
A veces, he sonado un poco el violín
y vos sabéis, Señor, cómo trema Venecia
con la música y arden las islas y las cúpulas.
Escuchadme, Señor, de Madrid a Moscú
he viajado en vano, me persiguen los lobos
del Santo Oficio, llevo un huracán de lenguas
detrás de mi persona, de lenguas venenosas.
Y yo sólo deseo salvar mi claridad,
sonreír a la luz de cada nuevo día,
mostrar mi firme horror a todo lo que muere.
Señor, aquí me quedo en vuestra biblioteca,
traduzco a Homero, escribo de mis días de entonces,
sueño con los serrallos azules de Estambul.
ANTONIO COLINAS


He aquí, una vez más, el poder de los libros.

Ubú dijo...

A SOBERANÍA DA LECTURA

Apocalípticos da nova era: cada día lese menos. Disque. Por culpa da televisión, da informática, das discotecas, etcétera. O que ocultan estes apocalípticos é unha verdade enorme como unha biblioteca. Cada día lese menos, efectivamente, o que eles escriben. Detrás de cada lamentación dese tipo hai case sempre unha dose importante de auto-compaixón. Nunca na historia da cultura occidental se publicaron e escribiron tantos textos.
Tanto é así que un dos problemas maiores da industria editorial é o custe do papel. E, tamén, un dos maiores problemas ecolóxicos é o exceso de fabricación de papel xunto coa demora na xeneralización do papel reciclado.

(...) Non periga, pois, a comunicación escrita. O que periga, como en todas as épocas, é a sensatez, a racionalidade e o interese do que se escribe. Maior satisfacción e abstracción inventiva cá descuberta da escrita non se pode achar nin nos chips intelixentes nin na investigación espacial. Maior aventura cá conquista do tempo dun mesmo para naufragar na lectura dun libro é posiblemente impensable. Dígollo eu que unha vez collín un tren para ter tempo de ler un libro. E é que penso que a clave para que perdure a soberanía da lectura non é que se lea/escriba máis ou menos, senón a conquista do tempo para ter entre as mans algo interesante de ser contado. A conquista da vida.

Antón Reixa.

"O destino de moitos homes depende de que tiveran unha biblioteca na súa casa paterna". Edmundo D'Amicis.

MAJO dijo...

LA MUERTE DE UNA LIBRERÍA


Leopold Sedar Senghor decía que cuando moría un anciano se quemaba una biblioteca. Cuando se cierra una librería algo sucede en una sociedad; una librería es un centro cultural, un medio de comunicación, un lugar de reunión o de debate, un foco de luz intermitente que se acciona en función de la capacidad que tienen los ciudadanos para hacer buen uso de los libros que allí se venden, se consultan o se almacenan para que la causalidad los escoja. Y ha muerto una librería en La Orotava, Tenerife, la Librería Miranda. Lo avisó el último día del año nuestro amigo Lorenzo Cáceres, que entra en este blog con menos frecuencia que la que yo desearía; ese día dejó de existir la Librería Miranda, 104 años después de su nacimiento. Sirvió a numerosos estudiantes, escritores, políticos, ciudadanos del valle y de la isla; en ella se podían encontrar, en épocas de intensa penuria política, libros censurados por la Iglesia y por el franquismo, los dos juntos, y allí pudieron abrevar ideas y conflictos intelectuales gente admirable del valle. Hubo para mi, entonces, otra librería, por llamarla así, la biblioteca de Domingo Eulogio Hernández, que luego fue, además, bibliotecario; en esa biblioteca personal suya descubrí a Sartre y a Camus, y en esa librería Miranda compré mis primeros libros de Miguel de Unamuno que, con aquellos, fue el filósofo (y poeta) que modeló mi gusto por la literatura y por la controversia escrita. Todavía el último día de agosto, o por ahí, compré en la Librería Miranda, como recuerda Lorenzo, un buen número de libros canarios, o de temas canarios. Ahora esa librería es un recuerdo y un vacío, y también un interrogante: cómo pueden desaparecer centros esenciales para el desarrollo de un pueblo, qué pasa para que se cierre una librería. No es sólo una cuestión comercial; la desaparición de una librería es un desgarro, y este lo es en grado superlativo. El futuro se escribe así, rompiendo con el pasado, haciéndolo jiornes, hiriéndole, y ese futuro a mi no me interesa.

JUAN CRUZ

Ubú dijo...

POEMA
para J. W.

Entrégate con pasión a los libros, procrea con ellos,
silba sus labios de hoja, bosteza al mediodía
cubierta erisipelada.
Respira junto a la naftalina revuelta,
haz que amisten sus pleitos, déjate aconsejar
tras los secretos de sus mitades,
lame la lluvia de fonemas fantasmas, monemas desquiciados,
lexemas de ojos que se embriagan por tí.

Pero no consientas que coman a tu lado.
Impide por teléfono sus caprichos
cuando te toman el pelo y arrojas cansancio
contra una sala de estudio.
Vive la vida /toca vivir.
Sácalos a pasear (que se aireen) mételos al agua
pero tú desnuda las olas,
mastúrbate
bote a la deriva,
emborráchate con un pisco de mala muerte,
abre los párpados al delfín que sonríe.
Y en caso de naufragio utiliza los libros
como el mejor salvavids que hayas podido encontrar.

Edgar O'Hara

Anónimo dijo...

Great post. I'm going through some of these issues as well..

Feel free to visit my website simple wallhack

Anónimo dijo...

I dugg some of you post as I cogitated they were very helpful handy

Feel free to visit my blog post hack fileice

Anónimo dijo...

Have you ever considered writing an ebook or guest
authoring on other websites? I have a blog based on the
same subjects you discuss and would love to have you share some stories/information.
I know my visitors would enjoy your work. If you're even remotely interested, feel free to send me an email.

Feel free to surf to my web site - How to cheat in car town

Publicar un comentario

 
Optimizado a 1024 X 768 de Resolución de Pantalla. Diseñado por Víctor V.Q. para Cuaderno de las Letras