"A FUGACIDADE NON MERMA A BELEZA"

Buscadores porfiados da beleza
da epifanía da xuventude
mergullámonos nos corpos
coma quen se mergulla nunha auga mansa
en esplendor ardemos na súa ansia
Detidos no trigo do ventre
na espiga do pelo sospeitamos
que a súa lozanía
non tería fin nin mácula
Equivocámonos
Corpos adorables aparecen consumidos
secos sen que o consolo nos quede
dunha noite sen peso telos posuído
Corpos desexados que encendían
as miradas deviron flores turbias
froitos sen sazón
Corpos feridos nos que o escarpelo da dor
o gume afiado da devastación
ou da enfermidade finca a súa pouta
o seu tormento
Corpos retornados do pracer
abatidos en melancolía e resignación
doridos murchos deformados
incapaces de recoñecerse na elegancia
que os adornou un día
Corpos amados

A MELANCOLÍA DOS CORPOS, Xulio L. Valcárcel. Colección Soláster( 2008)

Tengo en mis manos un bello libro de un gran poeta gallego adscrito a la generación de los 80, Xulio L. Valcárcel, un libro de poemas escrito a mano como si de un cuaderno se tratara, ilustrado por el pintor y dibujante Laureano Davila ( Nitodavila)en una edición que es una auténtica joya. Entre los trazos de las letras habitan la Belleza y la Emoción.

"Corpo, materia efímera, substancia sensitiva: membros, órganos, corpo físico, amado e dorido e corpo transcendido en espírito. Corpo, corpos. Fermosos, vulnerables. Corpos en comuñón con outros corpos. Corpos melancólicos: a pouta do sofremento, a louzanía que vira en decadencia. Corpos amenazados que resisten nas trincheiras do amor, como unha salvación, un refuxio..." D.L.