6 de septiembre de 2009

"TRES BAYTS A UN SER AMADO"


Este fragmento caligráfico incluye tres bayts ( versos) poéticos en el panel del texto principal y diez versos alrededor de éste, creando un marco textual decorado con motivos de vides doradas y hojas. Toda la pieza caligráfica está pegada a un papel decorado con motivos azules geométricos y vegetales, resaltados en oro. El panel de texto central está rematado por un panel rectangular iluminado e incluye un triángulo decorativo en la esquina superior izquierda...Los versos dicen así: "¿Por qué partir hacia el Ka´ba cuando el Ka´ba es tu hogar? / El Recinto Sagrado de mi Ka´ba es el umbral de tu suelo./ El encanto de tu ojo captura el territorio de los corazones,/ Ahora todas las gentes del mundo contarán tu historia./ ¿Cómo puedo sacar de ( mi) corazón la imaginación de tus ( labios) granates? / Porque en el tesoro del corazón hay muchas señales de ti".
El poeta, al inspirarse en imágenes de La Meca, el Ka´ba, y su recinto (harim), describe su afecto por los ojos y labios de su amada en términos de un peregrinaje a su corazón.

En BIBLIOTECA DIGITAL MUNDIAL

.............................................................
¿Cúyas son esas voces / que hablan mi nombre con lejanas sílabas/ y caminan por la espalda del tiempo/ resonando paso a pasado y a renuncia/ y de un modo remoto dicen/ cosas de mí de sombra embadurnadas/ y susurran el himno del amor y del mundo/ en la miseria de mi noche vacía/ justo allí al lado herido del candil? (...)
"Un himno inmenso para mi candil", LAS RUBÁIYÁTAS DE HORACIO MARTÍN, Félix Grande. Libro de poesía amorosa con un protagonista: Horacio Martín, presunto biznieto del machadiano Abel Martín, y un heterónimo ( autodidacta y ciclotímico) que tiene mucho de autorretrato.

40 Comentarios:

Ubú dijo...

Da Kaaba, do Amor, dos Rubayat e de Poetas persas.

"Todo el que con tu reino un lazo ata,
se harta de la mezquita, el convento y la Kaaba.
Si su bucle como falda de la Kaaba se extiende,
el Islam a los pies del cíngulo se arrastra."

Un máis, con ollo e corazón:

"Oh corazón, ante la distancia del amado tórnate sangre.
Y tú, ojo, conviértete en río y acompáñalo.
Oh vida, más querida que el amigo no eres.
Sin él no te quiero, del cuerpo márchate."

Son dous rubayat (supoño que aquí están os BAYTS) do poeta e místico sufí persa Abusaíd Abuljair (Maihané, Irán. 967-150) E como remate, un dístico doutro persa, Abu-Nuwas (al-Ahwaz, Irán), tamén con ollo e corazón, que é unha sorte de antecedente daquel "...dicen que la distancia es el olvido":
"Quien se ausentó del ojo,
se fue del corazón."

Habería que insistir nesta poesía árabe contenida,sensual e ambigua.

Anónimo dijo...

Hai que facelo urxentemente.

Aquí vai unha Rubáiyata de ABA-UL-AGRIB:

"Si no das plena hartura
a las demandas de tu cuerpo
los despojos
de tu carne famélica
aullarán sordamente
como hienas de sombra
por los siglos de los siglos
sin fin."

Y ahora, un gran libro de la poesía amatoria de nuestro gran poeta Félix Grande:

"Carezca yo de ti
y al infortunio suceda la desgracia
y a la desgracia el cataclismo
y a todo ello asistiría
con el desinterés de un muerto

Estés conmigo tú
y por cada brizna de dicha
que pretendan arrebatarnos
avanzarán desde mi corazón
espléndidos ejércitos de odio

Tú puedes ser la espada atroz de mi destino

o mi patria de carne."

RUBÁYYÁTAS DE HORACIO MARTÍN, Félix Grande

Un beso, María José

Ubú dijo...

FE DE ERRATAS
A correcta data da morte de Abulsaíd Abuljair é 1050.

Insistamos, e iniciemos con ela o CATÁLOGO DOS SABERES INÚTILES ó que se poidan acoller os desterrados de Bolonia. Levantemos acta da barbarie.

E vaiamos co nome esgrevio, Omar Khayyam:

Entrégate al placer, mortal, sin recelos,
nada es el mundo y nada la vida
y nada esa bóveda hecha de nueve cielos.
Amar y beber es cierto, ¡y lo demás mentira!

e cunha poetisa, al-Jansa, menos popular,
muller namorada:

Recuerdo y Condolencia

Siempre que sale el sol, recuerdo a Sajr;
lo recuerdo también cuando se pone.
Si no fuera por esos muchos que a mi lado
lloran a sus hermanos,
me mataría ahora mismo.

Anónimo dijo...

"Gacela del amor desesperado"


La noche no quiere venir
para que tú no vengas,
ni yo pueda ir.

Pero yo iré,
aunque un sol de alacranes me coma la sien.

Pero tú vendrás
con la lengua quemada por la lluvia de sal.

El día no quiere venir
para que tú no vengas,
ni yo pueda ir.

Pero yo iré
entregando a los sapos mi mordido clavel.

Pero tú vendrás
por las turbias cloacas de la oscuridad.

Ni la noche ni el día quieren venir
para que por ti muera
y tú mueras por mí.

....................................

Hagamos el CATÁLOGO DE LAS COSAS INÚTILES PARA TODOS LOS DESTERRADOS DE BOLONIA: Luis García Montero escribió:



LA POESÍA

La poesía es inútil, sólo sirve
para cortarle la cabeza a un rey
o para seducir a una muchacha.
Quizás sirve también,
si es que el agua es la muerte,
para rayar el agua con un sueño.
Y si el tiempo le otorga su única materia,
posiblemente sirva de navaja,
porque es mejor un corte limpio
cuando abrimos la piel de la memoria.
Con un cristal partido,
el deseo
hace heridas más sucias.
La poesía eres tú,
un corte limpio,
una raya en el agua
—si es que el agua es razón de la existencia -,
la mujer que se deja seducir
para cortarle la cabeza a un rey.

Luis GARCÍA MONTERO:" Completamente Viernes"

María José

Anónimo dijo...

Un olvido para toda su grandeza:" Gacela del amor desesperado", DIVÁN DEL TAMARIT, Federico García Lorca ( "un pulso herido que sonda las cosas del otro lado")

Ubú dijo...

O vello Borges gostaba de Khayyam e probou os rubaiyat ó modo de Omar ó abeiro da súa memoria.

RUBAIYAT

Torne en mi voz la métrica del persa
a recordar que el tiempo es la diversa
trama de sueños ávidos que somos
y que el secreto Soñador dispersa.

Torne a afirmar que el fuego es la ceniza,
la carne el polvo, el río la huidiza
imagen de tu vida y de mi vida
que lentamente se nos va de prisa.

Torne a afirmar que el arduo monumento
que erige la soberbia es como el viento
que pasa, y que a la luz inconcebible
de Quien perdura, un siglo es un momento.

Torne a advertir que el ruiseñor de oro
canta una sola vez en el sonoro
ápice de la noche y que los astros
avaros no prodigan su tesoro.

Torne la luna al verso que tu mano
escribe como torna en el temprano
azul a tu jardín. La misma luna
de ese jardín te ha de buscar en vano.

Sean bajo la luna de las tiernas
tardes tu humilde ejemplo las cisternas,
en cuyo espejo de agua se repiten
unas pocas imágenes eternas.

Que la luna del persa y los inciertos
oros de los crepúsculos desiertos
vuelvan. Hoy es ayer. Eres los otros
cuyo rostro es el polvo. Eres los muertos.

J.L. Borges, en ELOGIO DE LA SOMBRA.

Máis poesía inútil para o tempo da infamia.

Anónimo dijo...

Os entrego estas palabras de Al-Shaij al-Rais, “el primero de los sabios”, el príncipe de los médicos cuya sabiduría deslumbró a todos los hombres ya fueran califas, visires, guerreros o poetas. De Samarcanda a Bagdad, del mar de los Jazares al mar de los Fars, de la magnificencia de los palacios a los humildes burgos, en los zocos y caravasares resuena todavía la grandeza de su nombre.

“Oh, bóveda del cielo, en nombre de tu Creador, dime,
¿giras de tu propio grado
o te ves obligada a hacerlo?
¿Y en qué giras?
¡Qué perplejidad para nuestro entendimiento!
Eres para nosotros el infinito;
¿No existe otro en el que hagas tus revoluciones?
¿Eres el refugio de las almas
o van éstas a perecer con sus cuerpos?
¿Es la Vía Láctea una ola
o el reflejo de una espada en una pulida coraza?
Llevas el Sol que lanza sus fuegos
con un ala de breves plumas.
¿Es la Media Luna medallón del collar de las estrellas
en lo oscuro de la noche
o brazalete de una mano?
¿Son tus astros perlas incrustadas
o burbujas en la cresta de olas inmensas
cuyos dibujos por la noche desplegados
se repliegan de día como una vela?”

Abu Ali al-Hosain Ibn Sina, en oriente,
la España medieval lo convirtió en Avicena

Epi

Anónimo dijo...

Persia limita al oriente con el valle del Indo y al occidente con la tierra de los dos ríos, la Mesopotamia; se encuentra entre dos cunas de la civilización. Dos libros, mejor, dos magníficas novelas nos pueden aproximar a la vida y creencias de Zoroastro y Menes, dos extraordinarios profetas que vivieron en esa árida tierra y trataron de explicar el mundo como una competencia entre el bien y el mal. El polifacético neoyorkino Gore Vidal, tituló Creación a una, y el franco-libanés Amín Maalouf publicó la otra con el nombre de Los jardines de luz. Y este exordio a mitad de camino persa y dualista viene a cuento porque en el libro de don Gonzalo Torrente Ballester “Yo no soy yo, evidentemente”, hallé la siguiente curiosa especulación. Como, según la Biblia, parece que existen diablos machos y hembras, me pregunto si –ateniéndome a la misma lógica- tendrán sexo los ángeles. ¿Existirán ángeles y ángelas como existen los íncubos y súcubos? Antes de que el sagaz lector especule sobre la inutilidad de la pregunta que no olvide que quien nada tiene que hacer piensa.

Epi de nuevo
(Olvidada la poesía, quizá algo más irónico)

Anónimo dijo...

"Mi querido lector: no sé quién es usted, ni llega en realidad a importarme, ya que la mayor parte de mi vida la llevo dirigiéndome a gente desconocida y escribiendo para ella. Se me ocurre que no existe razón, pues, para que le ofrezca explicaciones, pero debo confesarle mi debilidad por explicar lo innecesariamente explicable, con razones inválidas, aunque, si es posible, rigurosas. La primera de las que se me ocurren ahora es la de que me resulta usted extremadamente atractivo, aunque me reconozca incapaz de barruntar su idiosincrasia..."

NO MAN´S LAND

Ubú dijo...

"Por no hacer mudanza en su costumbre..."


FIRMAMENTOS. Ibn al-Mutazz

Es igual que un arroyo, la Vía Láctea,
a cuyos lados lucen las margaritas.
Medio anillo, el Creciente.
Y una mano, las Pléyades, que le señalan.
**********************
Las Pléyades parecen
el lento palanquín de una camella
a la que el camellero
azuza, fastidiado, hacia Occidente.
Refulgen, tan brillantes,
que son igual que frascos
en que tiembla el azogue.


No que fai á elucubración de Torrente Ballester, sobre a resposta pesa a mesma inutilidade que sobre a pregunta. Aínda así imos facer un intento:
Posto que os demos, anxos caídos, son anxos, a fin de contas, e entre eles hai diablas ou diablesas, sería lóxico supoñer que tamén existan as ánxelas.
Agora ben, aténdonos á Biblia, dos anxos que aparecen nela, aqueles identificados (Rafael, Gabriel, Miguel e Uriel) portan nomes masculinos. E nas representacións pictóricas e escultóricas son abundantes os anxos que exhiben, sen impudicia, un apéndice varonil.
En resumo, a iconografía e a onomástica cristianas, sen menoscabo de que haxa ánxelas, desminten a asexualidade anxélica.
Por outra parte, para botar leña ó lume, os gnósticos cren nun anxo feminino, Derdékoa, encarregada de botar unha man ós humanos contra os demos nos momentos críticos.
E no colmo da especialización, hai un anxo ó que invocar nos casos de estupidez propia ou allea, Akriel, baixo a protección do cal, previsoramente, voume poñer.

abueloscrisytoño dijo...

Me encantan estos comentarios son la sal de este blog.
Un abrazo. A.Cris

Anónimo dijo...

Querido Ibn al-Mutazz, ya que la poesía retomas con prosa poética –del polaco Ryszard Kapuscinski- te contesto.

Leamos los argumentos del Sr. Ferdusi, vendedor de alfombras persas, de Teherán:
“Recuerde usted que lo que permitió a los persas seguir siendo persas
durante dos mil quinientos años, lo que ha permitido que sigamos
siendo nosotros mismos a pesar de tantas guerras, invasiones y
ocupaciones, no ha sido nuestra fuerza material sino espiritual,
nuestra poesía y no la técnica, nuestra religión y no las fábricas.
¿Qué le hemos dado al mundo nosotros? Le hemos dado la poesía, la
miniatura y la alfombra. Ya ve usted, todas ellas son cosas inútiles.
Nosotros hemos dado al mundo esa inutilidad tan maravillosa, tan
irrepetible. Lo que le hemos dado no sirve para facilitarle la vida a
nadie sino para adornársela. Porque una alfombra es algo vital para
nosotros. Desenrolla usted su alfombra en un desierto quemado,
espantoso, se echa sobre ella y le parece estar tumbado en el más
verde de los prados. Sí, nuestras alfombras recuerdan prados floridos.
Usted ve las flores, ve un jardín, un pequeño estanque y una fuente.
Unos pavos reales pasean por entre los arbustos. Y debe saber que una
buena alfombra es una cosa muy duradera, una buena alfombra conservará
su color durante siglos. De modo que, viviendo en un desierto desnudo
y monótono, vive usted como en un jardín que es eterno, que no pierde
ni el color ni la frescura. Y además, uno se puede imaginar que este
jardín despide aromas, uno puede oír el murmullo de su arroyo y el
canto de los pájaros. Y entonces usted se siente bien, se siente
elegido, se encuentra usted cerca del cielo, es usted un poeta.”

Y en cuanto a lo otro, al angelical asunto, líbreme Dios de discrepar con quien tal protección demanda. Además, ahora que recuerdo… debo hacer pública mi simpatía hacia dos ángeles caídos: uno hembra, el que ayuda al protagonista de La tabla de Flandes (quien, además de existencialista, sabe artes marciales), y el otro macho, el inolvidable Garbanzo Negro de Don Juan, vengativo sufridor de terribles úlceras y maestro en teología.

Epi

Anónimo dijo...

في هذه الليلةِ
انساب النومُ من بين اصابعي
عندما تسلّلتْ الى فراشي
القصيدة ورائحة التراب!

في هذه الليلةِ
امتلأتْ وسادتي بالنملِ
والنبات البريِّ
والغيوم!

في هذه الليلةِ
كان الدَّمُ
يتسلَّقُ جدران المدينة
كان الصُبحُ
يتخطّى زحام الليل
وكنتُ وحدي!
من الديوان بكاء الوردة،
.........................

Insomnio

Esta noche
el sueño se ha escapado entre mis dedos
al colarse en mi lecho
¡el poema y el aroma de la tierra!

Esta noche
mi almohada se ha llenado de hormigas
de plantas silvestres
¡y de nubes!

Esta noche
la sangre
trepaba por los muros de la ciudad

El alba
se abría paso entre la oscuridad de la noche
¡y estaba solo!

Mayid Abu Gush, poeta palestino, "El llanto de la rosa",
Bienvenidos. María José (actualmente en la Selectividad)

Anónimo dijo...

"Masa'a AlKair" , poetas ,ángeles y diablos , diablesas y demás criaturas de la noche. María José desde algún lugar ignoto.

Ubú dijo...

Ahlan Wa-Sahlan, María José, e masa'a alkair para ti tamén.
Para conforto do teu insomnio, ofrézoche ó diablo poeta Fenex, que según Ángel Crespo trata de conducirnos "por caminos errados al imperecedero y seguro reino de la poesía", ou, en consonancia coa entrada, ó anxo Israfel, do que di o Corán:"E o anxo Israfel, as fibras do seu corazón son un laúde, e que ten a máis doce voz de tódalas criaturas."

Amable Firdusi, pois que me agasallas coa fermosura da inutilidade, vou eu lembrar, por medio de Amin Maalouf, que, coa poesía, as miniaturas e as alfombras, tamén Persia deu ó mundo creacións prácticas: "Durante os meses seguintes comenza a redacción dun libro moi importante consagrado ás ecuacións cúbicas. Para presentar a incógnita nese tratado de álxebra, Khayyam utiliza o término árabe "shay", que significa "cousa"; esta palabra, escrita "xay" nas obras científicas españolas, foi remplazada progresivamente pola súa primeira letra, "x", que se convirteu no símbolo universal da incógnita."

Anónimo dijo...

Querido amigo Ubú

La incógnita, ¿hay algo más inútil que lo que no se sabe? Ya, ya el álgebra y todas esas zarandajas.

¿Sabes lo que me fascina de las ciencias?, -replica Jayyán a su protector Abu Taher- que encuentro en ellas la suprema poesía: con las matemáticas, el vértigo embriagador de los números, con la astronomía, el enigmático susurro del universo.

Epi, plagiando a Maalouf

Ubú dijo...

Touché, monsieur Epi!

Por certo que, antre os logros de Persia, esquencemos mencionar as "cortinas persianas", ese maravilloso mecanismo que proporciona frescor e permite regular a pracer o paso da luz, tamizándoa e creando unha atmosfera penumbrosa, tan a propósito para os arrebatos sensuais.

Por outra banda, non o dixen hai dous días, tamén teño eu "simpatía polo diablo": Louis Cypher (!) de O CORAZÓN DO ANXO, con amplos coñecementos de Antropoloxía e Folclore, o cabrón bastardo de John Constantine e o teriomorfo Hellboy, enfrontados os dous coa súa propia raza, e aquel demo da gandeiría de Cunqueiro, magnífico espírito burlón, que se convertía en bañeira no convento de monxas.

Un saúdo.

Anónimo dijo...

Querido amigo Ubú

De don Álvaro Cunqueiro, apenas tengo el gusto de conocer a Bliofernes, sátiro espantadizo y celoso, y a Jacinto, higiénico ciego de la misma nación. También a Piasta, señor rey gaélico que hablaba con las hadas en endecasílabos, compañeros todos del hijo de Laertes, que, por esos mundos de dios, aprendió de todo, menos a esperar. Y también cultivé la amistad de Eolo, famoso caballo parlanchín de Agamenón, que acompañó a Orestes en su indefinido vagar. Y a nadie más, por lo que agradecería, de tu nunca desmentida cortesía, que tuvieras la amabilidad de presentarme a quien osa divertirse con las monjas de tal guisa.

En espera de tus noticias te saluda
Epi

Ubú dijo...

Querido amigo Epi.

Doume presa en satisfacer a túa demanda anque nesta ocasión o tal demiño consigueu librarse do exorcismo e fuxeu, de maneira que non se puido averiguar o seu nome. E xa é mágoa porque, nisto dos nomes, don Álvaro tíñache moito tino.
O contiño, que figura dentro de MERLÍN E FAMILIA, titúlase "A bañeira i o demo" e remata así: "Sóupose que a bañeira fora mercada nunha abadía mui notada de monxas, que chaman Fossano, e que era a bañeira que tiñan as abadesas para bañarse por Pascoa e por San Martiño, i as monxas por San Pedro, e que non era tal bañeira, senón un demo que se trocara nela por ver, ao seu tempo, ás señoras monxas en coiros."
En contrapartida, noutro escrito, nomea Cunqueiro ós tres demos maiores, que a sabedoría popular asegura que non poden espirrar: Leonardo, Pinto e Aqueloutro.
Espero que a resposta acade o teu "placet".

Unha vez metidos no terreo infernal, non está demáis dicir que, no mundo musulmán, o demo ten o nome de Iblís e aquí ven o poeta al-Farazdaq para cantarlle as cuarenta:

IBLÍS
Te he obedecido, Iblís, setenta años,
pero ya encanecido por completo,
acabado del todo,
me refugio en mi Dueño, convencido
de que voy al encuentro de mi muerte.
¿No es cierto que fue Iblís,
el Padre de los Genios,
el que hizo trotar sin brida a mi camella
durante largo tiempo?
Me impelía a marchar continuamente:
apoyado en la silla,
unas veces detrás, otras veces delante de mí.
Me anunciaba que no moriría,
que me daría la paz y el paraíso eternos...
Pero ahora tú, Iblís,
ya no eres el ser cuyo contento busco,
ni el que puede tampoco conducirme.

Anónimo dijo...

Querido amigo
Satisfecha la curiosidad, aunque no del nombre sí de los usos y costumbres de uno de los individuos de la demoníaca nación; Epi trae a cuento un apasionante diálogo que una vez alcanzó a oír no sabe si en sueños o despierto; coloquio que le ayudó, a averiguar las preferencias y oficios diablescos. Uno de los conversadores respondía al nombre de don Cleofás Leandro Pérez Zambullo y del otro, apenas consiguió saber que fue el primero de los que se levantaron en la celestial rebelión. Espero relatar fielmente lo que con mucha atención escuché:

-¿Eres demonio plebeyo, o de los de nombre?
-Y de gran nombre, y el más celebrado en entrambos mundos
¿Eres Lucifer?
-Ese es demonio de dueñas y escuderos
-¿Eres Satanás?
-Ese es demonio de sastres y carniceros
-¿Eres Belcebú?
-Ése es demonio de tahúres, amancebados y carreteros.
-¿Eres Barrabás, Belial, Astarot?
-Esos son demonios de mayores ocupaciones: demonio más por menudo soy, aunque me meto en todo: yo soy el chisme, el enredo, la usura; yo traje al mundo la zarabanda y la chacona; yo inventé las jácaras, los títeres, y al fin yo me llamo el Diablo Cojuelo.

Epi,
con permiso de don Luis Vélez de Guevara

Anónimo dijo...

Estimado amigo anónimo

Mi querido lector: no sé quien es usted, ni llega en realidad a importarme, ya que la mayor parte de mi vida la llevo dirigiéndome a gente desconocida y escribiendo para ella…

"Quizá porque la calidad del lector de esta revista, que no llega más que a cierta clase de personas, tan selectas e inteligentes como admirables... Y, si continúa leyendo estas líneas, lo cual le será de veras provechoso, sobre todo en lo que a sus pérdidas de tiempo se refiere, le quedaré, además agradecido. ¡Fíjese usted, agradecido! ¡Un sujeto, como yo, agradecido a un caballero ignorado, cuyo rostro es una mancha sin forma ni color perdida entre millares de manchas parecidas! Gracias."

"Estamos en el otoño. ¿No cree que esta circunstancia debe tenerse en cuenta? El otoño en que estamos es un tiempo considerablemente más atractivo: el de los hombres maduros. ¿Lo es usted? Porque, si no lo es, más vale que no siga leyendo… existen profesores recalcitrantes que nos objetan frívolamente el espíritu y la forma de esta publicación. No puedo menos que mostrar en público mi repulsa… Son serios en todos los momentos de la vida, todo lo que hacen lo hacen en serio, ni siquiera saben reírse de sí mismos en esos momentos solitarios en que nuestra constitución material nos equipara a los bichos superiores e incluso a todos los que inferiores, se alimentan y digieren".

Epi
Espero que don Gonzalo no se irrite… mucho.

Anónimo dijo...

...¡Ah, caballeros, es menester una gran habilidad dialéctica y una gran fe en nuestros propios razonamientos para mantener el respeto a nosotros mismos. Después, esas cosas las olvidamos todos, y nos seguimos engañando. Pero si hablo en primera persona lo hago por hábito retórico: algún hombre imbombante prefiere los plurales. En la puertas de los servicios de NUESTRA TIERRA se advierte a los usuarios que no se olviden de reírse de sí mismos al entrar y al salir, aunque nunca con estrépito, sino con el debido comedimiento. Ya lo dijo el poeta:" La luz del entendimiento me hace ser muy comedido" y aquí todos lo somos bastante...
¡Oh, amigo mío...Estamos en una época en la que se detesta a los hombres singulares en beneficio del tumulto. De que soy singular y no tumultuoso no cabe duda; de que con la afirmación de mi autoría, introduzco un elemento perturbador en los solemnes y siempre repetidos espacios académicos donde puede ser tenida en cuenta, estoy seguro, y por eso escribo la presente...

Espero que don Gonzalo no se irrite demasiado

Ubú dijo...

Xa que arrumbamos con humor á Corte Infernal, tomo do "Diccionario do Demo" de Ambrose Bierce, moi apropiadamente: Satán, s. Un dos lamentables erros do Creador, do que se arrepinteu a golpes de peito. Ó ser nomeado arcanxo, Satán fíxose digno acreedor de críticas en moitos sentidos ata que foi finalmente expulsado do ceo. Á metade da súa caída detívose, inclinou a cabeza para pensar un intre e decideu regresar. "Quixera pedirche un favor", dixo.
"¿Cal?"
"Según teño entendido, estás a piques de crear ó Home. Necesitará leis."
"¡Cómo ousas! Ti, seu adversario declarado, que odias a súa alma dende os albores da eternidade, ¿atréveste a solicitar o direito a establecer as súas leis?"
"Disculpa, non me entendeches, o que pido é que se deixe dictalas a el mesmo."
E así se dispuxo.

e tamén: Demomanía, s. Estado mental no que o paciente se imaxina agradablemente a si mesmo actuando ó dictado do demo, e síntese fachendoso de calquera cousa.

E Gonzalo Torrente Ballester, sen acritude: ¿Se ha pensado en las razones por las que se continúa leyendo a un escritor que asombra, que da miedo, que irrita? Me parece que no hay más que una respuesta: porque irritar, asombrar, causar miedo, e incluso divertir, son funciones del escritor importante. Los que no lo son, aburren.

Cuélguese usted una mueca en las narices, colega, aunque haga feo. De lo contrario corre el riesgo de que le elijan presidente de una sociedad recreativa o de que le contraten para llevar en un diario una sección costumbrista. Pero si nada de eso le satisface, apúntese usted a la ironía. Tiene, sobre otros métodos, la ventaja de estar bien vista por la buena sociedad, que la suele disimular, y, a veces, sirve para enmascararse en ocasiones peligrosas, de esas en que se juega la vida el que no afirma rotundamente, con banda y música. Lo que Sea Menester.

Anónimo dijo...

Sidi, ¿reniegas de Abylssuha y de Cheitán?
¡Ya leili! ¡Ya eini!
Canta entonces a Sett El-Hosn (soberana de la belleza),
a Subhia (estrella de la mañana), a Zahra (flor del jardín),
¡Ya leili! ¡Ya eini!
Llama a un derviche, baila
y no olvides nunca a Schahzaman, el persa dueño del tiempo.
¡Ya leili! ¡Ya eini!

A Epi le gusta jugar con las palabras de Las mil y una noches. Por cierto, pocos Iblis protagonizan alguna de las maravillosas historias, apenas hallamos algunos parientes cercanos, un Efrit en la noche primera y una bella Efrita en las noches 792 a 804. Aunque podríamos tener un acalorado debate sobre quiénes protagonizan el simpático cuento de la lámpara maravillosa, ¿Aladino?, ¿el gigantesco Efrit hacedor de milagros? o ¿el anodino candil? Uasalam.

PD. Amigo Ubú, un bravo por la ingeniosa venganza demoníaca que nos condenó a depender de los políticos. ¡Y eso sí que es una terrible maldición!... Al menos en algunos sitios.

Anónimo dijo...

Por las ramas del laurel
van dos palomas oscuras.
La una era el sol,
la otra la luna.
"Vecinitas", les dije,
"¿dónde está mi sepultura?"
"En mi cola", dijo el sol.
"En mi garganta", dijo la luna.
Y yo que estaba caminando
con la tierra por la cintura
vi dos águilas de nieve
y una muchacha desnuda.
La una era la otra
y la muchacha era ninguna.
"Aguilitas", les dije,
"¿dónde está mi sepultura?"
"En mi cola", dijo el sol.
"En mi garganta", dijo la luna.
Por las ramas del laurel
vi dos palomas desnudas.
La una era la otra
y las dos eran ninguna.

CASIDA DE LAS PALOMAS OSCURAS

En estos tiempos, a veces tan menguados, una casida de un poeta
María José

Ubú dijo...

Amigo Sidi, non chames máis, aquí tes un derviche, o derviche xenuino:

"Máis tarde, Rûmî coñeceu a un plateiro, Salahaddin Zerkubi. Un día, oíndo o son dos martelos que traballaban o ouro no taller do seu amigo, Rûmî creu escoitar unha invocación do nome de Alá e, presa dunha gran emoción, púxose a bailar no medio do bazar. Está danza convertiuse máis adiante na danza ritual dos seus dicípulos, coñecidos en Europa co nome de derviches xiróvagos."

Deste asceta sufí, Mawlana Yalâl al-Dîn Rûmî, poeta de expresión persa, deixo estes dísticos extraídos dos miles que compoñen o seu MATNAWI:

A Cidade do Amor

Unha amada preguntou ó seu amante:
"¡O, amado meu! Ti visitaches moitas cidades cando estabas so. Dime a que prefires entre todas!"
E o namorado respostou:
"A cidade na que vive a miña amada. ¡Anque sexa pequena, parécenos a máis vasta!"

abueloscrisytoño dijo...

Nos vendría bien tu voto, ¿puedes pasar por mi blog?
Gracias, un saludo A.Cris

Anónimo dijo...

¡Ven, ven, quienquiera que seas, ven!
Infiel, religioso o pagano, poco importa.
Nuestra caravana no es la de la desilusión!
Nuestra caravana es la de la esperanza!
¡Ven, aunque hayas roto mil veces tus promesas!
¡Ven, a pesar de todo, ven!

Mavlana, el maestro más representativo del sufismo, conocido en occidente como Rumí, poeta y místico, creyó apasionadamente en el uso de la música, la poesía y el baile como medio de búsqueda para alcanzar a Dios.

Epi

Ubú dijo...

Pois si, o sufismo foi pretexto de incontables debates, querellas e desencontros. A súa querencia polas artes convirteuse en motivo frecuente de censura, o que ocasionou que o Islam ortodoxo deixara de lado esta corrente mística.
Rûmî, personalmente, pola importancia que lle daba á música, foi un dos mestres sufís máis criticados.

¡Ven, quienquiera que seas, ven!
Infiel, pagano o idólatra, ¡ven!
Nuestro umbral no es el del desaliento.
Aunque cien veces perjuro, ¡ven!
Ya seas farsí, turco o griego.
¡Aprende la lengua de quienes carecen de ella!

Anónimo dijo...

¡Bendito azar! Está uno trabajando con las ideas de Darwin, se detiene a descansar un rato, abre un libro, lee, y se encuentre esto:

“A veces me pregunto qué es lo que separa la hombre de la bestia, cuyo corazón no entiende lengua humana alguna.
¿Por qué remota mañana, de qué primer paraíso, de qué creación, iba el sendero claro por donde sus dos corazones se entendían? Pues las huellas de su andar gemelo no se han borrado aún, aunque su parentesco se haya olvidado hace tanto tiempo…
De pronto, una música sin palabras, el recuerdo dormido se despierta; y la bestia mira al hombre en los ojos con una confianza tierna, y el hombre mira en los ojos a la bestia con indulgente sonreír. Parece que los dos amigos se reconocieran vagamente a través de su disfraz…”

Lo ha escrito Tagore. Cambio de página y leo de nuevo:

Estaba yo un día en el jardín, cuando una niña ciega vino y me dio una guirnalda de flores en una hoja de loto. Colgué la guirnalda de mi cuello, y se me saltaban las lágrimas. Besé a la niña, y le dije: “Eres ciega lo mismo que las flores, no puedes ver, ¡pobre!, la hermosura de tu regalo.”

Palabras de Zenobia, poesía de Rabindranaz, quien, aunque parezca mentira, viajó a Persia en el año 1932, tratando de ayudar, siquiera moralmente, a quienes humillaron los británicos para robarles el petróleo.

Epi

Anónimo dijo...

"¿Qué puedo hacer, oh musulmanes?, pues no me reconozco a mi mismo.
No soy cristiano, ni judío, ni mago, ni musulmán.
No soy del Este, ni del Oeste, ni de la tierra, ni del mar.
No soy de la mina de la Naturaleza, ni de los cielos giratorios.
No soy de la tierra, ni del agua, ni del aire, ni del fuego.
No soy del empíreo, ni del polvo, ni de la existencia, ni de la entidad.
No soy de India, ni de China, ni de Bulgaria, ni de Grecia.
No soy del reino de Irak, ni del país de Jurasán.
No soy de este mundo, ni del próximo, ni del Paraíso, ni del Infierno.
No soy de Adán, ni de Eva, ni del Edén, ni Rizwán.
Mi lugar es el sinlugar, mi señal es la sinseñal.
No tengo cuerpo ni alma, pues pertenezco al alma del Amado.
He desechado la dualidad, he visto que los dos mundos son uno;
Uno busco, Uno conozco, Uno veo, Uno llamo.
Estoy embriagado con la copa del Amor, los dos mundos han desaparecido de mi vida;
no tengo otra cosa que hacer más que el jolgorio y la jarana".
Rumi (Mawlana)

Epi sabe que cada diecisiete de diciembre desde hace siete siglos, la orden de los derviches danzantes celebra la memoria de su fundador, Rumi (conocido por sus discípulos como Mawlana -Nuestro maestro-), el más grande poeta místico del Islam: para entendernos como San Juan de la Cruz para los españoles, aunque sospecho que más popular. Epi tuvo el placer de contemplar varias veces el baile de un adepto en su país. Sólo puede decir que quedó maravillado, y que el entusiasmo le condujo a entablar conversación con los entendidos; puso tanto interés en enterarse del asunto que, aunque desgraciadamente no habla ni turco ni persa, un alma caritativa -siempre las hay- le aclaró (en anglosajona parla) que la verdadera danza no la efectúa una persona, sino de un maestro rodeado de un coro de danzarines. El alma caritativa (de una turca se trataba) incluso le dio la dirección de un lugar donde se podía disfrutar de la danza completa; sobra aclarar que Epi, -aún no sabe cómo- se presentó en el turco lugar… para lamentar que estaban de vacaciones. ¡Qué le vamos a hacer!

Hablando de Rumi no quiero acabar el escrito con un lamento, prefiero hacerlo con el amor.

“Cuando muera, mi cuerpo yaciendo sobre el suelo
quizás quieras besar mis labios
ya empezando a decaer
no te asustes si abro los ojos”

Epi

Ubú dijo...

Ubú envexa a experiencia de Epi cos derviches xiróvagos, pois el nunca estivo máis perto deles que nalgún documental.

O teu entusiasmo, amigo Epi, compárteo Juan Goytisolo, que falou moito e ben dos derviches, como ti sabes. E tamén os intrépidos viaxeiros do s.XIX que se achegaron a Oriente: Teophile Gautier, que asisteu a unha sesión da danza no convento de Pera e ficou maravillado, describe ós xiróvagos "como nadadores confiados que se deixan arrastrar polo río do éxtase. (...) a súa saia, coma un paxaro ó emprender o vó, palpita e aletea; súa velocidade acelérase; a tea flexible alzada polo aire que se coa, desprégase en roda, acampánase coma un torbeliño de brancura cuxo centro é o derviche."

Como imaxinaria resposta ó desasosego de Rûmî, valgan estes versos de al-Mutanabbi:

¿A qué buscar excusas?
No hay familia, ni patria,
ni copa, ni morada, ni compañero.
Yo le pido a mi tiempo que me dé
lo que ni el propio tiempo
alcanzará.
*****************
Es el mayor mérito del hombre
que sus defectos puedan enumerarse.

Ubú dijo...

Debería poñer Théophile Gautier. Desculpas e un saúdo.

Ubú dijo...

Nun comentario anterior, Rumi (Mawlana), como escribeu Epi, dicía:
"He desechado la dualidad, he visto que los dos mundos son uno;
Uno busco, Uno conozco, Uno veo, Uno llamo."
Abusaíd Abuljair, tamén sufí, era do mesmo parecer. "Eu son ninguén", afirmaba, "dicimos eu e nós no lugar de El só para que se entenda a palabra". Moitos dos seus rubayat insisten na disolución do "eu" :
"Meu amigo pitéirame sen tregua e vóltame piteirar.
Deixa de piteirarme, dígolle, e, cruel, aínda me piteira máis.
Como día e noite no meu corazón ten a súa morada.
Temo que a si mesmo se chegue piteirar."
E José Ángel Valente camiñaba por parecidos carreiros: "Yo llamo a mi interlocutor tú. El me dice tú cuando a mí se dirige. Nos llamamos igual. ¿Seríamos el mismo?".

Rara avis dijo...

Un nublado sábado de octubre me ha traído de regreso por el mundo del blog. Espero que esta vez sea para quedarme.
Me alegra ver que por aquí todo sigue igual, que gente como tú sigue enriqueciendo la red de conocimiento.
Me ha parecido espléndida la viñeta de Forges sobre Bolonia, esa losa que nos persigue a los que todavía nos estamos licenciando.
Aquí te dejo una de las últimas viñetas de Forges.
http://www-org.elpais.com/fotografia/internacional/ve/Forges/Nobel/Paz/concedido/Obama/elpfotint/20091009elpepuint_5/Ies/

Ubú dijo...

"Poeta, porque haciendo llegar a todos mi vino,
doy poder, riquezas, sueños, amor ...;
porque cuando quieres desear felicidad al amigo,
levantas tu copa." Omar Khayyam, unha vez máis.

Celébrase neste ano o bicentenario do nacemento de E. A. Poe, e o día 7 do presente mes cumpríronse centosesenta anos do seu pasamento.
Isto abondaría para convocar a súa presencia no CUADERNO pero é a cousa que no blog tamén celebramos un aniversario, anque sexa en "petit comité", e hai un nexo común entre eles: Rubén Darío.
O nicaraguano era un admirador confeso de Poe, ó que consagrou un dos ensaios do seu libro LOS RAROS e, por outra banda, compuxo o poema "Era un aire suave de pausados giros ..." do que tomou o nome a vehemente Eulalia, que nos ten orfos da súa palabra ("¡Ay de quien sus mieles y frases recoja!")

Eulalia naceu para o CUADERNO e para a nosa alegría o 15 de Outubro do ano pasado, ás 0:06, día mércores ("¿Fue acaso en el norte o en el mediodía?/Yo el tiempo y el día y el país ignoro;/pero se que Eulalia ríe todavía").
Como padriño siquera indirecto (non teño claro se o asunto foi un nacemento ou un bautizo), Ubú quere facerlle agasallo dunha canción de Poe titulada "Eulalia", co desexo de que sexa do seu agrado:

EULALIA (canción)

Yo habitaba solo
en un mundo de lamentos,
y mi alma era una ola inmóvil,
hasta que la bella y gentil Eulalia vino a ser mi púdica mujer,
hasta que, con sus cabellos dorados, la joven Eulalia fue mi sonriente mujer.

¡Ah! ¡Menos, menos brillantes
las estrellas de la noche
que los ojos de la radiante joven!
Y nunca una nubecilla
que el vapor logra crear
con los colores púrpura y perla de la luna,
puede valer como la más abandonada trenza de la modesta Eulalia
ni puede compararse aún con brillante mirada, a la más sencilla y descuidada trenza de Eulalia.

Ahora la Duda, ahora la Pena
ya no regresan,
porque su alma me da suspiro tras suspiro,
y durante todo el día
brilla, rutilante y viva,
Astarté en el cielo,
mientras la querida Eulalia fija en ella sus ojos de doncella,
mientras la joven Eulalia fija en ella sus ojos violetas.

Brindemos agora cunha copa do amontillado de mister Poe.

Anónimo dijo...

No puedo evitarlo, estoy muy atareado pero tomo prestados unos minutos, alzo la copa y brindo... aunque considero un grave pecado olvidarse de William Legrand por lo que hago extensivo el brindis a él.

Epi

María José dijo...

"Mi tumba estará colocada en un lugar donde el viento norte podrá cubrirla de rosas deshojadas"

Omar-Al- Khayyan

Anónimo dijo...

Yo también levanto mi copa por siempre.

Horace James Faber

Ubú dijo...

Foi a miña pretensión levantar a copa para desexar felicidade a unha amiga, como dicía Khayyam, pero non teño inconveniente ningún en brindar por William Legrand e por un tal Hans Pfaall, na compaña do señor Faber. Iso si, ao mellor agora habería que tomar un bo Porto. Chin-chin.

Publicar un comentario

 
Optimizado a 1024 X 768 de Resolución de Pantalla. Diseñado por Víctor V.Q. para Cuaderno de las Letras